خداوند
در عهد قدیم دو واژه اصلی عبری برای نام خدا وجود دارد: یکی ” الوهیم“ است که در ترجمه‌های فارسی به ” خدا“ ترجمه شده، و دیگری ” یهوه“ است که در ترجمه‌های فارسی هم به یهوه و هم به ” خداوند“ ترجمه شده است. در واقع دو نام برای همان خدا وجود دارد. اغلب این نامها مانند ” یهوه خدا“ یا ” خداوند خدا“ با هم ترکیب شده‌اند (پیدایش ۲: ۴-۵).
"الوهیم“ یک نام معمول برای خداوند است. نام ” یهوه“ اهمیت خاصی برای یهودیان دارد. یهوه در عبرانی به معنای ” او هست“ می‌باشد. وقتی خداوند در مورد خودش سخن می‌گوید، او خودش را ” من هستم“ می‌نامد؛ وقتی یهودیان درباره خدا سخن می‌گویند، وی را ” او هست“ می‌نامند. یهوه برای یهودیان نام شخصی خداوند است. این حاکی از این امر است که او خدای عهد ایشان و آنها نیز قوم عهد او هستند (فهرست لغات: عهد مشاهده شود). تمامی این مفاهیم در بطن نام یهوه یا خداوند قرار دارند.
واژه ” خداوندا“ بطور معمول در عهد قدیم بکار برده نشده است. اما در هنگام استفاده به مفهوم حکمران، ارباب، یا قاضی و داور است.
در عهد جدید که به زبان یونانی نوشته شده است، نام عبری یهوه رؤیت نمی‌شود. و از اصطلاح ” خداوند“ هم برای خدا و هم برای مسیح استفاده شده است.
No comments:
Post a Comment