رهایی از ارواح شریر

 همانند مسئله بیماری‌های جسمی، وعده‌های بسیاری در مورد رهایی از اسارت شیطان و دیوها و ارواح شریری که تحت تسلط او هستند، در کتاب مقدس آمده است. عیسی فرمود که یکی از دلایل مسح شدن وی با روح‌القدس و قدرت، این است که اسیران را به رستگاری رهنمون سازد (لوقا ۴: ۱۸۸). او به هر جا که قدم می‌گذاشت، ارواح شریر را از اشخاصی که در اسارت آنها بودند، اخراج می‌نمود (متی ۴: ۲۴؛ مرقس ۱: ۳۴، ۳: ۱۱). عیسی به دوازده شاگرد اصلی خود و سپس به هفتاد و دو شاگرد دیگر، بر جمیع دیوها اقتدار بخشید (لوقا ۹: ۱، ۱۰: ۱، ۱۷-۱۹۹). عیسی اخراج کردن دیوها را یکی از عملکردهای ایمانداران به شمار می‌آورد (مرقس ۱۶: ۱۷)؛ این عملکرد به روشنی در کتاب اعمال به چشم می‌خورد (اعمال ۵: ۱۶، ۸: ۷، ۱۶، ۱۸، ۱۹: ۱۱-۱۲۲). یکی از عطایای روح‌القدس عطای تمیز ارواح است (اول قرنتیان ۱۲: ۱۰).
 ارواح شریر ارواح مردگان نیستند که پس از مرگشان به این دنیا باز می‌گردند تا اشخاص را در اسارت خود گیرند. کتاب مقدس به روشنی تعلیم می‌دهد که روح انسانها یا به آسمان نزد مسیح می‌روند (فیلیپیان ۱: ۲۳)، یا به عالم مردگان می‌روند و در انتظار روز داوری می‌مانند (عبرانیان ۹: ۲۷؛ مکاشفه ۲۰: ۵، ۱۳). دیوها ارواح شریر یا ناپاکی هستند (متی ۱۰: ۱، ۱۲: ۴۳) که خادمان شیطانند (متی ۱۲: ۲۶-۲۷؛ مرقس ۳: ۲۲-۲۶). شیطان و خادمانش توسط خدا آفریده شدند؛ اما بعدها علیه خدا طغیان کردند (اشعیا ۱۴: ۱۲-۱۵؛ حزقیال ۲۸: ۱۳-۱۷). تعداد دیوها بسیار زیاد است و آنها در همه جای دنیا وجود دارند (مرقس ۵: ۹؛ افسسیان ۶: ۱۲). آنان می‌توانند وارد وجود انسانها و حیوانها شوند و آنها را تحت تسلط خود درآورند. آنها دوست ندارند خارج از بدن یک موجود زنده بمانند (متی ۱۲: ۴۳-۴۵؛ مرقس ۵: ۲، ۱۲-۱۳). آنان تصدیق می‌کنند که عیسی مسیح پسر خدا است (مرقس ۱: ۲۳-۲۴، ۳۴؛ اعمال ۱۹: ۱۵)؛ و به این معنی آنان به مسیح ایمان دارند (یعقوب ۲: ۱۹). اما آنان همچنین از این امر آگاهند که سرنوشت نهایی شان عذاب کشیدن در هاویه است (متی ۸: ۲۹، لوقا ۸: ۳۱۱). پولس رسول می‌فرماید قربانیهایی که تقدیم بتها می‌شود، در واقع قربانیهایی است که به دیوها تقدیم می‌شود (اول قرنتیان ۱۰: ۱۹-۲۱).
 گاهی یک شخص، کاملا دیو زده است یعنی شخصیت او تحت تسلط و سیطره شخصیت روح شریر است که بر ذهن و بدن او «حکمرانی» می‌کند (مرقس ۵: ۱۵-۱۶). اما در برخی موارد، روح شریر کاملا بر وجود فرد حکمرانی نمی‌کند، بلکه روح و بدن شخص تحت «حمله» یا فشار روح شریر قرار دارد (متی ۹: ۳۲، ۱۲: ۲۲؛ مرقس ۹: ۱۷-۲۹؛ لوقا ۶: ۱۸).
 همه مسیحیان از این امر آگاهند که وجود یک مسیحی نمی‌تواند کاملا توسط یک روح شریر تسخیر شود زیرا خدا بر زندگی یک ایماندار حکمرانی دارد و او متعلق به خداست (اول قرنتیان ۶: ۱۹-۲۰). با وجود این، بسیاری از مسیحیان معتقدند که ارواح شریر می‌توانند آنها را «تحت فشار» قرار دهند یا به آنها «حمله» کنند. آنان به نمونه پولس اشاره می‌کنند که فرشته شیطان جسم او را عذاب می‌داد (دوم قرنتیان ۱۲: ۷)؛ و نیز به هشدار پولس به ایمانداران اشاره می‌کنند که به آنان می‌گوید شریک دیوها نشوند (اول قرنتیان ۱۰: ۲۰-۲۲۲). آنان به اشخاص بسیاری اشاره می‌کنند که بیماری جسمی شان احتمالا به علت کار ارواح شریر به وجود آمده بود، و آنها را برای رهایی نزد عیسی می‌آوردند (مرقس ۳: ۱۰-۱۱؛ لوقا ۶: ۱۸-۱۹). آنان بر این عقیده‌اند که همه این اشخاص کاملا تحت تسلط ارواح شریر نبودند، اما احتمالا برخی از آنان تحت نفوذ قدرت ارواح شریر قرار داشتند. از نظر آنان، این احتمال وجود دارد که مسیحیان تحت تاثیر ارواح شریر قرار گیرند، به گونه‌ای که حتی ممکن است دروغها و تعالیم آنها را باور کنند (اول تیموتائوس ۴: ۱-۳). پولس رسول نیز خاطر نشان می‌سازد که نبرد ما نه با خون و جسم، بلکه با ارواح شریر است (افسسیان ۶: ۱۲). کلام خدا به ما می‌گوید روح‌ها را بیازمایید که از خدا هستند یا نه (اول یوحنا ۴: ۱-۳).
 اما گروهی دیگر از مسیحیان بر این عقیده‌اند که امکان ندارد که ارواح شریر در درون ایمانداران عمل کنند. آنان معتقدند که روح‌القدس و روح شریر نمی‌توانند همزمان در یک شخص ساکن باشند (اول قرنتیان ۶: ۱۹). برخی از این مسیحیان معتقدند که یک روح شریر هرگز نمی‌تواند به یک مسیحی حقیقی حمله کند. برخی دیگر نیز بر این عقیده‌اند که یک روح شریر خارج از وجود یک ایماندار می‌تواند به او حمله کند یا او را تحت تاثیر قرار دهد، اما نمی‌تواند وارد بدن او شود. روشن ساختن این موضوع اهمیت دارد زیرا مشخص می‌سازد که چگونه باید برای دیگران دعا کنیم. اگر در وجود یک ایماندار روح شریری وجود داشته باشد، برای اینکه وی از بیماری یی خاص یا مشکلات عاطفی یا از گناهانی خاص آزاد شود، باید این روح شریر از وجودش اخراج گردد. اما باید این موضوع را به یاد داشته باشیم که بسیاری از گناهان نتیجه عملکرد طبیعت گناه آلود ما هستند، نه نتیجه عملکرد شیطان یا ارواح شریر (غلاطیان ۵: ۱۹-۲۱).