Friday, December 27, 2019
نور حقيقى كيست كه در جشن كريسمس بايد منور شود
در انجيل يوحنا ١: ١-٥ نور جهان را این چنین به ما معرفى می كند:
"در ازل كلمه بود. كلمه با خدا بود و كلمه خود خدا بود، از ازل كلمه با خدا بود. همه چیز به وسیلهٔ او هستی یافت و بدون او چیزی آفریده نشد. حیات از او به وجود آمد و آن حیات نور آدمیان بود. نور در تاریكی می‌تابد و تاریكی هرگز بر آن چیره نشده است."
یوحنا 1 :1 - 5
🌟 در ايام كريسمس به استقبال خداوندمان عيسى مسيح می رويم، آن نور حقيقى كه براى نجات قلب تاريك تمامى بشر به اين جهان آمد،
✨ نورى كه سرچشمه آن از قدوسيت ذات پدر بود،
✨ نورى كه امروز اميدى تازه براى جانهاى مرده است،
✨ نورى كه روشنى راه گمشدگان در دست دنيا است،
✨ نورى كه به همراه خود فيض، حيات، صلح، سلامتى را به همراه دارد.
✨ امروز آن نور ما را صدا می زند، و می خواهد در قلبهاى ما ساكن شود و تا به ابد با ما خواهد ماند،
زيرا كه او ما را انتخاب كرده است تا با او هم ارث در آسمان باشیم.
"خدای پدر و عیسی مسیح پسر او، فیض، رحمت و آرامش به ما عنایت فرماید تا این بركات همیشه در حقیقت و محبّت از آن ما باشد.".
✨📖✨
دوم یوحنا 1 :3
خدا در کریسمس بهترین هدیه خود را که همان عیسای مسیح خداوند است، به ما انسانها بخشید.
ارزش این هدیه با هیچ هدیۀ دیگری در این کرۀ خاکی قابل قیاس نیست. بهوسیلۀ این هدیه است که انسان گمشده میتواند به آغوش خدا باز گردد و از اسارت گناه آزاد شود. آیا حاضرید همین امروز این هدیه خدا را در قلب خود پذیرفته، به کاری که خدا توسط پسرش برای ما کرد ایمان بیاورید و قلب و زندگی خود را به‌عنوان هدیۀ کریسمس تقدیم او کنید؟
«آنکه پسر (هدیۀ خدا) را دارد، حیات دارد و آنکه پسر خدا (هدیۀ خدا) را ندارد، از حیات برخوردار نیست.» (اول یوحنا ۵:۱۲)
«آنکه پسر (هدیۀ خدا) را دارد، حیات دارد و آنکه پسر خدا (هدیۀ خدا) را ندارد، از حیات برخوردار نیست.» (اول یوحنا ۵:۱۲)
گاهى مى پرسند ، اين مسيح كه ميگويى براى تو چه كرد
انتظار دارند تو جيب مرا پر كنى، نمى دانند تو زمانى كه هيچ ندارم ارامش منى
انتظار دارند تمام ارزوهايم را به واسطهء تو به دست بياورم، نميدانند عشق تو بزرگترين ارزوى من است كه خيلى وقت است دارم...
انتظار دارند معجزه كنى، نمى بينند ، كور بودم شفايم دادى، كر بودم و شنوايم كردى، روح من مرده بود!...تو زنده ام كردى!...
من با خون تو زندگى كردم و تو زندگى ات را به خاطر گناهانم دادى....
انتظار دارند تك به تك تو را ببينند ، نمي دانند در لحظاتى غمگينم، حس اغوش تو و دست هاى مهربانت كه اشك هايم را پاك مى كنند ارامش من است و نيازى نيست به كسى غير از تو
نميدانند، تو فرق دارى،...
انتظار دارند تمام ارزوهايم را به واسطهء تو به دست بياورم، نميدانند عشق تو بزرگترين ارزوى من است كه خيلى وقت است دارم...
انتظار دارند معجزه كنى، نمى بينند ، كور بودم شفايم دادى، كر بودم و شنوايم كردى، روح من مرده بود!...تو زنده ام كردى!...
من با خون تو زندگى كردم و تو زندگى ات را به خاطر گناهانم دادى....
انتظار دارند تك به تك تو را ببينند ، نمي دانند در لحظاتى غمگينم، حس اغوش تو و دست هاى مهربانت كه اشك هايم را پاك مى كنند ارامش من است و نيازى نيست به كسى غير از تو
نميدانند، تو فرق دارى،...
خدمت فروتنانه
مسیح پای‌های شاگردان خود را نشست تا نشان دهد که خداست،
بلکه او چون خدا بود پای‌های آنان را شست.
چنین خدمت فروتنانه‌ای جزو ذات الهی او بود.
ما نیز اگر می‌خواهیم حضور مسیح به‌واسطۀ روح‌القدس در ما تداوم یابد،
باید چنین روحیه خدمتی داشته باشیم.
اینگونه است که می‌توان از روح خدا برخوردار شد و حضور مسیح را در خود تجربه کرد.
نقطه ورود به جهانی که عیسی آن را به تصویر می‌کشد،
خدمت است - خدمت فروتنانه‌ای که در قالب شستن پاهای شاگردان در فصل ۱۳ انجیل یوحنا متجلی است.
به آیات زیر از انجیل یوحنا توجه کنید.
*
۱۳:۴ : پاهای شما را شستم، شما هم پاهای یکدیگر را بشویید.
*
۱۳:۳۴ و ۱۵:۱۲ : دوستتان دارم، شما هم همدیگر را دوست داشته باشید.
*
۱۴:۱۲ : کار مرا دیدید، کار مرا و حتی بزرگ‌تر از آن را انجام خواهید داد.
*
۱۴:۱۶-۱۷ : با شما بودم، روح‌القدس با شما خواهد بود.
*
۱۴:۱۹ : چون زنده‌ام، شما هم خواهید زیست.
*
۱۴:۲۰ : شما در من، من در شما.
*
۱۴:۲۵-۲۶ : به شما تعلیم دادم، روح به شما تعلیم خواهد داد.
*
۱۵:۴ : در من بمانید، من در شما می‌مانم.
*
۱۵:۱۸-۲۵ : از من متنفر بودند، از شما نیز متنفر خواهند بود.
*
۱۵:۲۶-۲۷ : شهادت روح دربارۀ من، شهادت شما درباره من.
*
۱۶:۱۲-۱۵ : هنوز صحبت‌هایم تمام نشده، روح به شما خواهد گفت.
*
۱۷:۱۱ : در جهان نیستم، آنها (شاگردان) هستند.
*
۱۷:۲۲-۲۳ : من و پدر یک هستیم، آنها نیز یک باشند.
*
۱۷:۱۶ : به جهان تعلق ندارم، آنها نیز تعلق ندارند.
*
۱۷:۱۸ : مرا به جهان فرستادی، آنها را به جهان می‌فرستم.
*
۱۷:۱۹ : تو در من و من در تو، باشد که آنها نیز در ما باشند.
*
۱۷:۲۳ و ۲۶ : مرا دوست داری، آنها را نیز دوست داری.
باید فروتنانه همچون یک غلام کمر به شستن پای‌های یکدیگر ببندیم.
باید بدون هیچ ادعا و توقع، بدون آنکه گوش‌مان برای شنیدن استقبال ملوکانه مردم از ما تیز باشد،
مظاهری تمام‌نما باشیم از مسیح برای این جهان.
و نیز باید با دعا در انتظار روح خدا باشیم.
این است سهم ما در واقعه قیام، سهمی که یوحنا چه زیبا آن را شرح داده.
باشد که کلیسای امروز همانطور که عیسی برای شاگردانش دعا کرد،
تداوم بخش حضور و عمل عیسی در جهان باشد.
بلکه او چون خدا بود پای‌های آنان را شست.
چنین خدمت فروتنانه‌ای جزو ذات الهی او بود.
ما نیز اگر می‌خواهیم حضور مسیح به‌واسطۀ روح‌القدس در ما تداوم یابد،
باید چنین روحیه خدمتی داشته باشیم.
اینگونه است که می‌توان از روح خدا برخوردار شد و حضور مسیح را در خود تجربه کرد.
نقطه ورود به جهانی که عیسی آن را به تصویر می‌کشد،
خدمت است - خدمت فروتنانه‌ای که در قالب شستن پاهای شاگردان در فصل ۱۳ انجیل یوحنا متجلی است.
به آیات زیر از انجیل یوحنا توجه کنید.
*
۱۳:۴ : پاهای شما را شستم، شما هم پاهای یکدیگر را بشویید.
*
۱۳:۳۴ و ۱۵:۱۲ : دوستتان دارم، شما هم همدیگر را دوست داشته باشید.
*
۱۴:۱۲ : کار مرا دیدید، کار مرا و حتی بزرگ‌تر از آن را انجام خواهید داد.
*
۱۴:۱۶-۱۷ : با شما بودم، روح‌القدس با شما خواهد بود.
*
۱۴:۱۹ : چون زنده‌ام، شما هم خواهید زیست.
*
۱۴:۲۰ : شما در من، من در شما.
*
۱۴:۲۵-۲۶ : به شما تعلیم دادم، روح به شما تعلیم خواهد داد.
*
۱۵:۴ : در من بمانید، من در شما می‌مانم.
*
۱۵:۱۸-۲۵ : از من متنفر بودند، از شما نیز متنفر خواهند بود.
*
۱۵:۲۶-۲۷ : شهادت روح دربارۀ من، شهادت شما درباره من.
*
۱۶:۱۲-۱۵ : هنوز صحبت‌هایم تمام نشده، روح به شما خواهد گفت.
*
۱۷:۱۱ : در جهان نیستم، آنها (شاگردان) هستند.
*
۱۷:۲۲-۲۳ : من و پدر یک هستیم، آنها نیز یک باشند.
*
۱۷:۱۶ : به جهان تعلق ندارم، آنها نیز تعلق ندارند.
*
۱۷:۱۸ : مرا به جهان فرستادی، آنها را به جهان می‌فرستم.
*
۱۷:۱۹ : تو در من و من در تو، باشد که آنها نیز در ما باشند.
*
۱۷:۲۳ و ۲۶ : مرا دوست داری، آنها را نیز دوست داری.
باید فروتنانه همچون یک غلام کمر به شستن پای‌های یکدیگر ببندیم.
باید بدون هیچ ادعا و توقع، بدون آنکه گوش‌مان برای شنیدن استقبال ملوکانه مردم از ما تیز باشد،
مظاهری تمام‌نما باشیم از مسیح برای این جهان.
و نیز باید با دعا در انتظار روح خدا باشیم.
این است سهم ما در واقعه قیام، سهمی که یوحنا چه زیبا آن را شرح داده.
باشد که کلیسای امروز همانطور که عیسی برای شاگردانش دعا کرد،
تداوم بخش حضور و عمل عیسی در جهان باشد.
Saturday, December 21, 2019
به دنیا آمدن عیسی برای چه بود ؟
کسانی که در مغرب زمین زندگی می کنند می بینند که هر سال از ماه اکتبر کوچه و بازار و بویژه خیابانهای معروف و فروشگاههای معتبر بطرز باشکوهی تزئین می شوند .
این همه در ظاهر برای استقلال از عید میلاد مسیح یا کریسمس می باشد که مصادف است با ۲۵ دسامبر تزئین کلیساها و منازل در این روزها انگیزه مذهبی دارد اما تزئین مغازه ها و فروشگاه ها بیشتر برای جلب مشتری و محرک آن سود بازرگانی است تولد عیسی مسیح را کسی دقیقاً نمی داند .
اما چرا تولد عیسی مسیح را در روز ۲۵ دسامبر جشن می گیرند؟
پیروان آئین مهر پرستی یا میترائیسم که گویا از ایران شروع شده بود و قبل از مسیحیت در روم و بطور کلی در اروپای غربی شیوع داشت روز ۲۵ دسامبر را زاد روز مهر می دانستند و آنرا جشن می گرفتند.
وقتی مسیحیت در غرب منتشر شد ، پرستیدن مهر یا خدای خورشید نوعی بت پرستی محسوب می شد . مسیحیان به سر چشمه نور رسیده بودند و خدای یگانه را بطور تازه ای شناخته بودند . زمستان تاریک وجودشان از نور و حرارت وجود مسیح روشن و گرم شده بود ، اینست که صلاح دیدند همان روز ۲۵ دسامبر را که قلب زمستان است به یاد بود بدنیا آمدن عیسی و تغییر زندگی ایشان از سردی به گرمی و از تاریکی به نور حفظ نمایند.
مسیح کیست و اعتقاد مسیحیان نسبت به او چیست ؟ باید دانست که عیسی نه کتابی آورد و نه روز مخصوصی را برگزید که ادعای رسمی خود را به جهانیان معرفی کند و نه شریعتی مدوّن به دست پیروان خود داد .
شناخت پیروان عیسی از وی مانند پیدا شدن سپیده دم به تدریج صورت گرفت .
اینطور نبود که یک روز عیسی اعلام کند که وجودش جنبه ای است از وجود الهی و باصطلاح مسیحیان پسر خداست و هر کس که ادعای او را قبول کرد نامش جزو پیروان وی ثبت گردد.
شناسایی واقعی اینطور صورت نمی گیرد ، میزان شناختن ، نسبت مستقیم با مقدار محبت دارد . تا محبت در میان نباشد شناسائی واقعی ممکن نیست ، بخصوص شناسائی باری تعالی . خدا موضوعی نیست که ما بتوانیم با عقل و منطق خود او را بشناسیم . خدا خالق کائنات و آفریننده ی ماست.
اگر به او دل بستیم و محبت وی را در قلب پروراندیم و ارادۀ خود را به او تسلیم کردیم کم کم به شناسایی او نایل خواهیم آمد.
اینطور نبود که پیروان ( شاگردان )عیسی تصمیم بگیرند که او را به درجه خدایی برسانند و شروع کنند وی را بپرستند .
اول با او دوست شدند ، محبت وی را در دل پروراندند و دیدند که شخصیت وی ماوراء شخصیت های دیگر است.
پس از سلوک در راه و روشهای او درک کردند که وجود او با وجود سایر افراد بشر فرق دارد. پیروان اولیه عیسی ، یهودی بودند و یهودیان یکتاپرستانی سخت و جدی بودند و برای آنها شرک از بزرگترین گناهان بشمار می آمد و لی پس از بودن با عیسی ، احساس کردند که یهوه یا خدای یگانه خواسته است که کیفیت و چگونگی حیات خود را به بشر آشکار سازد تا آدمیان بتوانند با او تماس مستقيم داشته باشند ، بتوانند نوع زندگی الهی را ببینند و آنرا لمس کنند . از قدرت مطلق خدا با خبر بودند ولی از محبت عمیق و بی پایان وی اطلاع چندانی نداشتند.
در نتیجه دوستی با عیسی دریافتند که قدرت واقعی خدا همان محبت کامل وی است که با حلم و فروتنی و درعین ضعف و تسلیم آشکار می شود و نه با تحکم و فشار و جبر .
دیدند که عیسی خود را به دست اشخاص خود پرست و گناهکار سپرد و در برابر نفرت تا به آخر به آنها محبت کرد و بالاخره جان خود را در آن راه فدا ساخت . پیروان مسیح کم کم دریافتند که نوع برخورد عیسی با گناهکاران نوع برخورد خداست با مردم گناهکار و آن زمان بود که شاگردان معنی سخن عیسی را فهمیدند که فرمود : « من و پدر ( خدا ) یک هستیم ».
سالیان دراز طول کشید تا مسیحیان توانستند عیسی مسیح را با هدایت روح القدس بشناسند و بالاخره ۲۵ دسامبر را به یاد ورود او به دنیا را جشن گرفتند.
این همه در ظاهر برای استقلال از عید میلاد مسیح یا کریسمس می باشد که مصادف است با ۲۵ دسامبر تزئین کلیساها و منازل در این روزها انگیزه مذهبی دارد اما تزئین مغازه ها و فروشگاه ها بیشتر برای جلب مشتری و محرک آن سود بازرگانی است تولد عیسی مسیح را کسی دقیقاً نمی داند .
اما چرا تولد عیسی مسیح را در روز ۲۵ دسامبر جشن می گیرند؟
پیروان آئین مهر پرستی یا میترائیسم که گویا از ایران شروع شده بود و قبل از مسیحیت در روم و بطور کلی در اروپای غربی شیوع داشت روز ۲۵ دسامبر را زاد روز مهر می دانستند و آنرا جشن می گرفتند.
وقتی مسیحیت در غرب منتشر شد ، پرستیدن مهر یا خدای خورشید نوعی بت پرستی محسوب می شد . مسیحیان به سر چشمه نور رسیده بودند و خدای یگانه را بطور تازه ای شناخته بودند . زمستان تاریک وجودشان از نور و حرارت وجود مسیح روشن و گرم شده بود ، اینست که صلاح دیدند همان روز ۲۵ دسامبر را که قلب زمستان است به یاد بود بدنیا آمدن عیسی و تغییر زندگی ایشان از سردی به گرمی و از تاریکی به نور حفظ نمایند.
مسیح کیست و اعتقاد مسیحیان نسبت به او چیست ؟ باید دانست که عیسی نه کتابی آورد و نه روز مخصوصی را برگزید که ادعای رسمی خود را به جهانیان معرفی کند و نه شریعتی مدوّن به دست پیروان خود داد .
شناخت پیروان عیسی از وی مانند پیدا شدن سپیده دم به تدریج صورت گرفت .
اینطور نبود که یک روز عیسی اعلام کند که وجودش جنبه ای است از وجود الهی و باصطلاح مسیحیان پسر خداست و هر کس که ادعای او را قبول کرد نامش جزو پیروان وی ثبت گردد.
شناسایی واقعی اینطور صورت نمی گیرد ، میزان شناختن ، نسبت مستقیم با مقدار محبت دارد . تا محبت در میان نباشد شناسائی واقعی ممکن نیست ، بخصوص شناسائی باری تعالی . خدا موضوعی نیست که ما بتوانیم با عقل و منطق خود او را بشناسیم . خدا خالق کائنات و آفریننده ی ماست.
اگر به او دل بستیم و محبت وی را در قلب پروراندیم و ارادۀ خود را به او تسلیم کردیم کم کم به شناسایی او نایل خواهیم آمد.
اینطور نبود که پیروان ( شاگردان )عیسی تصمیم بگیرند که او را به درجه خدایی برسانند و شروع کنند وی را بپرستند .
اول با او دوست شدند ، محبت وی را در دل پروراندند و دیدند که شخصیت وی ماوراء شخصیت های دیگر است.
پس از سلوک در راه و روشهای او درک کردند که وجود او با وجود سایر افراد بشر فرق دارد. پیروان اولیه عیسی ، یهودی بودند و یهودیان یکتاپرستانی سخت و جدی بودند و برای آنها شرک از بزرگترین گناهان بشمار می آمد و لی پس از بودن با عیسی ، احساس کردند که یهوه یا خدای یگانه خواسته است که کیفیت و چگونگی حیات خود را به بشر آشکار سازد تا آدمیان بتوانند با او تماس مستقيم داشته باشند ، بتوانند نوع زندگی الهی را ببینند و آنرا لمس کنند . از قدرت مطلق خدا با خبر بودند ولی از محبت عمیق و بی پایان وی اطلاع چندانی نداشتند.
در نتیجه دوستی با عیسی دریافتند که قدرت واقعی خدا همان محبت کامل وی است که با حلم و فروتنی و درعین ضعف و تسلیم آشکار می شود و نه با تحکم و فشار و جبر .
دیدند که عیسی خود را به دست اشخاص خود پرست و گناهکار سپرد و در برابر نفرت تا به آخر به آنها محبت کرد و بالاخره جان خود را در آن راه فدا ساخت . پیروان مسیح کم کم دریافتند که نوع برخورد عیسی با گناهکاران نوع برخورد خداست با مردم گناهکار و آن زمان بود که شاگردان معنی سخن عیسی را فهمیدند که فرمود : « من و پدر ( خدا ) یک هستیم ».
سالیان دراز طول کشید تا مسیحیان توانستند عیسی مسیح را با هدایت روح القدس بشناسند و بالاخره ۲۵ دسامبر را به یاد ورود او به دنیا را جشن گرفتند.
کنون زمان چه کاری است ؟
”آیا اکنون زمان گرفتن پول و جامه، باغ‌های زیتون و تاکستانها، گله‌ها و رمه ها، یا غلامان و کنیزان است؟“ دوم پادشاهان ۵: ۲۶
اکنون زمان چیست؟ کدام کار را باید انجام داد؟ کدام از همه مهم تر است؟ خدا از من انتظار انجام دادن چه کاری را دارد؟ در آیه بالا، الیشع نبی جیحزی را به‌خاطرِ طمعش سرزنش می‌کند، چون او در نیافته بود که در آن موقع چه کاری را می‌بایست انجام می‌داد.
تشخیص زمان‌ها، خود نیمی از موفقیت است، که در اغلب مواقع همه‌ی ما در آن قاصر هستیم. مردان یساکار می دانستند که در هر زمان، کار مقتضی آن زمان را انجام دهند. «از مردان یساکار، کسانی که زمان‌ها را می‌شناختند و می دانستند اسرائیل چه باید بکند، ۲۰۰ رئیس به همراه تمامی خویشاوندان تحت فرمانشان...» (اول تواریخ ۱۲: ۳۲) ما اغلب به این علت که تشخیص نمی‌دهیم که چه موقع چه کاری را باید انجام دهیم، شکست می‌خوریم. پولس به خوبی بر این موضوع واقف بود و ایمانداران را تشویق می‌کرد که زمان را به هدر ندهند. «فرصت‌ها را غنیمت شمارید، زیرا روزهای بدی است» (افسسیان۵: ۱۶).
تأمل کن که آنچه اکنون انجام می‌دهی آیا طبق نقشه و زمان‌بندی الاهی است یا انسانی.
دعا کن که خداوند حکمت مردان یساکار و قوه تشخیص پولس را به تو عطا نماید، تا بدانی اکنون زمان چیست و برای پادشاهی خداوند مفید و ثمرآور باشی. وقتت را به هدر نده.
Thursday, December 19, 2019
كريسمس يك داستان مذهبی نيست
كريسمس يك داستان مذهبی نيست .يك سنت فرهنگی و ملی نيست. تعطيلات آخر سال هم نيست .كريسمس داستان تخيلى و كودكانه پاپا نوئل و آوردن هدايای زير درخت كريسمس نيست .
كريسمس تولد عيسی مسيح شاه شاهان ،رب الارباب سرور سلامتی پادشاه صلح و محبت ،منجی عالم بشريت .شفاى دلهای شكسته و باز كننده چشمان بسته و برخيزاننده افكندگان و افتادگان است.
كريسمس يعنی جسم پوشيدن و ساكن شدن كلمه ازلی و أبدی خـدا در ميان ما .
كريسمس يعنی نقد شدن چك وعده های خـدا در تولد عيسی مسيح
كريسمس تولد عيسی مسيح شاه شاهان ،رب الارباب سرور سلامتی پادشاه صلح و محبت ،منجی عالم بشريت .شفاى دلهای شكسته و باز كننده چشمان بسته و برخيزاننده افكندگان و افتادگان است.
كريسمس يعنی جسم پوشيدن و ساكن شدن كلمه ازلی و أبدی خـدا در ميان ما .
كريسمس يعنی نقد شدن چك وعده های خـدا در تولد عيسی مسيح
Tuesday, December 17, 2019
آیا مسیح به حکم روز سبت بی اعتنا بود؟
(متی فصل 12 آیات 1- 8 - از مجموعه بررسی انجیل متی )
مهران پورپشنگ (کشیش کلیسای ایرانیان شادی در جنوب کالیفرنیا)
یکشنبه 15 دسامبر 2019
عیسی با شاگردان خود در روز سبت از میان مزرعه گندم عبور می کردند. شاگردان عیسی گرسنه بودند و شروع کردند به چیدن خوشه های گندم و خوردن دانه های آن. آن روز شنبه بود. علمای یهود وقتی خوشه چینی شاگردان را دیدند، اعتراض کردند. مطابق دیدگاه رهبران مذهبی، چیدن خوشه های گندم، کار محسوب می شد. در حالی که شاگردان مسیح به علت گرسنگی، خوشه ها را چیدند و نه برای امرار معاش! از سوی دیگر، خداوند به قوم اسرائیل در مصر دستور داد تا در عید پسح (جشن رهایی قوم اسرائیل از مصر) در روز اول و هفتم این عید، به جز تهیه خوراک کار دیگری نکنند. هم چنین شریعت الهی به رهگذران گرسنه اجازه داده بود تا وقتی وارد کشتزار می شوند، با دست های خود خوشه ها را بچینند و بخورند (تثنیه فصل 23 آیه 25). بنابراین شاگردان نه فقط به حکم روز سبت بی اعتنایی نکردند، بلکه برای رفع گرسنگی، از قانون شریعت متابعت نمودند. با این توصیف، علمای یهود فقط به دنبال انتقاد و تهمت زدن بودند.
نگرش رهبران مذهبی آن بود که در طول 24 ساعت سبت، شخص نباید هیچ کاری، حتی اعمال نیکو را هم انجام دهد! در حالی که شریعت برای خوشبختی و سعادت بشر ارائه شد و نه برای محدود کردن محبت و خودداری از کمک به مردم. مسیح از خوشه چینی شاگردانش دفاع کرد (متی فصل 12 آیات 3- 5 و 11- 12)
مهران پورپشنگ (کشیش کلیسای ایرانیان شادی در جنوب کالیفرنیا)
یکشنبه 15 دسامبر 2019
عیسی با شاگردان خود در روز سبت از میان مزرعه گندم عبور می کردند. شاگردان عیسی گرسنه بودند و شروع کردند به چیدن خوشه های گندم و خوردن دانه های آن. آن روز شنبه بود. علمای یهود وقتی خوشه چینی شاگردان را دیدند، اعتراض کردند. مطابق دیدگاه رهبران مذهبی، چیدن خوشه های گندم، کار محسوب می شد. در حالی که شاگردان مسیح به علت گرسنگی، خوشه ها را چیدند و نه برای امرار معاش! از سوی دیگر، خداوند به قوم اسرائیل در مصر دستور داد تا در عید پسح (جشن رهایی قوم اسرائیل از مصر) در روز اول و هفتم این عید، به جز تهیه خوراک کار دیگری نکنند. هم چنین شریعت الهی به رهگذران گرسنه اجازه داده بود تا وقتی وارد کشتزار می شوند، با دست های خود خوشه ها را بچینند و بخورند (تثنیه فصل 23 آیه 25). بنابراین شاگردان نه فقط به حکم روز سبت بی اعتنایی نکردند، بلکه برای رفع گرسنگی، از قانون شریعت متابعت نمودند. با این توصیف، علمای یهود فقط به دنبال انتقاد و تهمت زدن بودند.
نگرش رهبران مذهبی آن بود که در طول 24 ساعت سبت، شخص نباید هیچ کاری، حتی اعمال نیکو را هم انجام دهد! در حالی که شریعت برای خوشبختی و سعادت بشر ارائه شد و نه برای محدود کردن محبت و خودداری از کمک به مردم. مسیح از خوشه چینی شاگردانش دفاع کرد (متی فصل 12 آیات 3- 5 و 11- 12)
چرا مسیح بصورت یک انسان ظاهر شد؟
در این ایام عید میلاد، فرصت خوبی است که کمی دربارۀ آمدن مسیح به این جهان تفکر کنیم. وقتی به‌یاد می‌آوریم که مسیح از ازل وجود داشته، و همه چیز بهوسیلۀ او هستی یافته، این سؤال پیش می‌آید که آیا واقعاً لازم بود که پسر خدا جلال آسمان را ترک کند، لباس بشری بپوشد و به‌صورت یک انسان ظاهر شود؟
۱- مسیح ظاهر شد تا گناهان بشر را از میان بردارد (۳:۵)
به همین جهت اولین باری که یحیی مسیح را دید، فرمود: «نگاه کنید! این است آن برۀ خدا که گناه جهان را برمی‌دارد» (یوحنا ۱:۲۹). یوحنا نیز در رساله‌اش این موضوع را تأئید می‌کند و می‌فرماید: «محبتی که من از آن سخن می‌گویم، محبت ما نسبت به خدا نیست، بلکه محبت خدا نسبت به ماست- محبتی که باعث شد او پسر خود را به‌عنوان کفارۀ گناهان ما به جهان بفرستد» (اول یوحنا ۴:۱۰).
خدا را شکر که در مسیحیت، پایه و اساسی برای آمرزش گناهان وجود دارد که همان صلیب مسیح است. در صلیب است که متوجه زشتی گناه می‌شویم و پی می‌بریم که با چه قیمتی خریده شده‌ایم. بنابراین یوحنا می‌فرماید: «این را به شما می‌نویسم که گناه نکنید» (۲:۱). هدف ما نیز باید همین باشد! اما باز هم خدا را شکر که «اگر کسی مرتکب گناهی شود در پیشگاه خدای پدر کسی را داریم که برای ما شفاعت می‌کند» (۲:۱و۲) و «اگر ما به گناهان خود اعتراف نماییم ... او گناهان ما را می‌آمرزد» (۱:۹).
۱- مسیح ظاهر شد تا گناهان بشر را از میان بردارد (۳:۵)
به همین جهت اولین باری که یحیی مسیح را دید، فرمود: «نگاه کنید! این است آن برۀ خدا که گناه جهان را برمی‌دارد» (یوحنا ۱:۲۹). یوحنا نیز در رساله‌اش این موضوع را تأئید می‌کند و می‌فرماید: «محبتی که من از آن سخن می‌گویم، محبت ما نسبت به خدا نیست، بلکه محبت خدا نسبت به ماست- محبتی که باعث شد او پسر خود را به‌عنوان کفارۀ گناهان ما به جهان بفرستد» (اول یوحنا ۴:۱۰).
خدا را شکر که در مسیحیت، پایه و اساسی برای آمرزش گناهان وجود دارد که همان صلیب مسیح است. در صلیب است که متوجه زشتی گناه می‌شویم و پی می‌بریم که با چه قیمتی خریده شده‌ایم. بنابراین یوحنا می‌فرماید: «این را به شما می‌نویسم که گناه نکنید» (۲:۱). هدف ما نیز باید همین باشد! اما باز هم خدا را شکر که «اگر کسی مرتکب گناهی شود در پیشگاه خدای پدر کسی را داریم که برای ما شفاعت می‌کند» (۲:۱و۲) و «اگر ما به گناهان خود اعتراف نماییم ... او گناهان ما را می‌آمرزد» (۱:۹).
Wednesday, December 11, 2019
شکلات و شیرینی های کریسمس از چه زمانی رایج و متداول شد؟
12.08.2016
18 آذر 1395
نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ (کشیش کلیسای ایرانیان شادی در جنوب کالیفرنیا)
در ماه دسامبر، انواع شکلات و شیرینی های خوشمزه در شکل ها و رنگ های مخصوص کریسمس به فروش می رسد. اما بسیاری کنجکاو هستند تا بدانند اولین شیرینی یا شکلات کریسمس در چه زمانی تهیه شد.
اگرچه تهیه شکلات ها و شیرینی ها از دوران قرون وسطی (قرون پنجم تا پانزدهم میلادی) شروع شد، اما مواد اصلی که در آن ها به کار می روند، از آن زمان تا امروز، اصلا تغییر نکرده است. بسیاری از این شیرینی ها همانند قرون وسطی، از ادویه درست شده اند. طعم سنتی شیرینی کریسمس، دارچین و زنجبیل است، و دقیقا همان موادی هستند که قنادی ها در قرون وسطی استفاده می کردند.
مثلا شیرینی زنجبیلی، یک شیرینی کریسمس کلاسیک است. به عبارت دیگر زنجبیلی، شیرینی است با طعم دوران قرون وسطی.
تا قبل از قرون وسطی، اروپائیان عادت داشتند تا در ایام کریسمس کباب بخورند و مشروب بنوشند. از آن جا که در قرون وسطی، استفاده از ادویجات به طور گسترده رایج شده بود، قنادی ها تصمیم گرفتند که با استفاده از ادویجات، شیرینی جدیدی درست کنند. در نتیجه، شیرینی مخصوص نیز به لیست غذای کریسمس اضافه شد و به تدریج به صورت سنت درآمد.
امروزه این شیرینی کلاسیک، بسیار پرادویه، نرم و باریک است. در طول ایام کریسمس و تعطیلات سال نو از این شیرینی برای تزئین درخت کریسمس نیز استفاده می شود و آن را در شکل های مختلف درست می کنند.
شیرینی های کریسمس، در واقع هدیه قرون وسطی به عصر ماست.
اما آب نبات هایی که به شکل "عصا" است، برای نخستین بار در حدود 300 سال قبل در آلمان تهیه شدند. داستان از این قرار است که در اواخر قرن هفدهم میلادی، در ایام کریسمس، یک رهبر گروه کر متوجه شد که موسیقی کلاسیک برای کودکان ملال آور و کسل کننده است. کودکان در حین اجرای موسیقی، بی تابی می کردند و نظم سالن را به هم می ریختند.
رهبر کر برای آرام کردن کودکان بازیگوش، دستور داد آب نبات هایی به شکل عصا تهیه کنند. او می خواست با دادن این آب نبات ها به کودکان، به آن ها یادآوری کند که فرشته به چوپانان ظاهر شد و خبر خوش تولد مسیح را اعلام کرد. چوپانان با عصاهای خود به دیدار مسیح شتافتند و آب نبات ها بیانگر ملاقات چوپانان با عیسی کوچک است.
در دهه 1900 نوارهای رنگی قرمز و سفید بر روی آب نبات ها اضافه گردید. عصا در واقع حرف انگلیسی "جی" است که اولین حرف نام عیسی به زبان انگلیسی می باشد. نوار قرمز بر روی "جی" نماد خون مسیح تلقی شده که برای گناهان بشر ریخته شد و نوار سفید به معنای پاکی و قدوسیت عیسی است
Friday, December 6, 2019
تاریخچهٔ کریسمس
بخش دوم
(ریشه تاریخی)
جامعه مسیحیت اولیه، میان تاریخ واقعی میلاد عیسی مسیح و مراسم مذهبی بزرگداشت این واقعه، فرق می‌نهاد. در دو قرن نخست پیدایش آیین مسیحیت، بازشناسی تاریخ زادروز شهدای مسیحی و به پیروی از آن، عیسی، با مخالفتهای بسیاری در بین پیروان این آیین روبرو شد. عده بسیاری از پدران کلیسا، نظرات نیشدار و کنایه‌آمیزی در خصوص برپایی جشن تولد افراد در ادیان پاگانیسم (آیینهای رقیب مسیحیت یا چندخدایی) داشتند و در واقع از دید کلیسا، روزِ جانسپاری قدیسان و شهدا می‌بایست به عنوان روز واقعی به دنیا آمدن آنان، گرامی داشته می‌شد. منشأ دقیق انتخاب روز ۲۵ ماه دسامبر به عنوان میلاد عیسی مسیح در پرده‌ای از ابهام قرار دارد و تاریخدانان در مورد آنکه پیروان مسیح از چه زمانی شروع به برپاداشتن جشن میلاد او نمودند، به یقین نرسیده‌اند. گرچه در اناجیل چهارگانه در عهد جدید، تولد عیسی با جزئیات شرح داده شده است، ولی هیچ تاریخی در آنها ذکر نشده‌است.[۸] روز ۲۵ دسامبر، برای نخستین بار در سال ۲۲۱ پس از میلاد، در نوشته‌های سکستوس ژولیوس افریکانوس (اولین تاریخ‌نگار مسیحی) به عنوان روز میلاد مسیح، انعکاس یافته و بعدها به طور فراگیر در عالم مسیحیت پذیرفته شده‌است.
اما بیشتر محققان معتقدند که این روز به عنوان جایگزینی برای جشن «روز میلاد خورشید شکست ناپذیر» یا سول اینویکتوس(dies solis invicti nati) که به هنگام انقلاب زمستانی به عنوان نماد نوزایی خورشید، به دور افکندن زمستان و ندای تولد دوباره بهار و تابستان، در امپراتوری روم برگزار می‌شد، رایج گردید و در واقع کریسمس، صورت «مسیحی شده» این جشن بود. پیش از پذیرفتن آیین مسیحیت به عنوان دین رسمی روم در قرن چهارم میلادی، رومیان هر ساله در روز ۱۷ دسامبر در جشنی به نامساتورنالیا به سیاره کیوان (ساتورن)، ایزد باستانی زراعت، احترام می‌نهادند. این جشن تا هفت روز ادامه میافت و انقلاب زمستانی را که طبق گاهشماری یولیانی باستان حدوداً در ۲۵ دسامبر واقع می‌شد، شامل می‌گردید. هنگام عید ساتورنالیا، رومی‌ها اقدام به برپاداشتن جشن و سرور، به تعویق انداختن کسب و کار و منازعات، هدیه دادن به همدیگر و آزاد کردن موقتی برده‌ها می‌نمودند.
همچنین آیین رازوَرزی میترائیسم، بر پایه پرستش ایزد باستان ایران زمین، میترا، در سرزمینهای تحت فرمانروایی روم باستان اشاعه زیادی یافته بود و بسیاری از رومیان، رویداد بلندتر شدن روزها به دنبال انقلاب زمستانی را با شرکت کردن در مراسمی به منظور بزرگداشت زادروز میترا، در ۲۵ دسامبر جشن می‌گرفتند. این جشنها و سایر مناسک تا اول ژانویه ادامه میافت که رومیان این روز را نخستین روز ماه و سال جدید می‌دانستند. کلیسای کاتولیک روم روز ۲۵ دسامبر را به عنوان زادروز مسیح برگزید تا به مراسم پاگانی مرسوم آن زمان معنا و مفهوم مسیحی بخشد. برای نمونه، کلیسا جشن زادروز میترا خدای نور و روشنایی را با جشن بزرگداشت زادروز عیسی که عهد جدید او را نور و روشنی جهان می‌نامد، جایگزین نمود. کلیسای کاتولیک با این امید که پیروان آیین میترا را به آیین مسیحیت وارد کند، به آنها اجازه داد تا به عنوان بزرگداشت زادروز مسیح به برگزاری جشن و سرور خود در تاریخ معین شده پیشین ادامه دهند.
پایان
(ریشه تاریخی)
جامعه مسیحیت اولیه، میان تاریخ واقعی میلاد عیسی مسیح و مراسم مذهبی بزرگداشت این واقعه، فرق می‌نهاد. در دو قرن نخست پیدایش آیین مسیحیت، بازشناسی تاریخ زادروز شهدای مسیحی و به پیروی از آن، عیسی، با مخالفتهای بسیاری در بین پیروان این آیین روبرو شد. عده بسیاری از پدران کلیسا، نظرات نیشدار و کنایه‌آمیزی در خصوص برپایی جشن تولد افراد در ادیان پاگانیسم (آیینهای رقیب مسیحیت یا چندخدایی) داشتند و در واقع از دید کلیسا، روزِ جانسپاری قدیسان و شهدا می‌بایست به عنوان روز واقعی به دنیا آمدن آنان، گرامی داشته می‌شد. منشأ دقیق انتخاب روز ۲۵ ماه دسامبر به عنوان میلاد عیسی مسیح در پرده‌ای از ابهام قرار دارد و تاریخدانان در مورد آنکه پیروان مسیح از چه زمانی شروع به برپاداشتن جشن میلاد او نمودند، به یقین نرسیده‌اند. گرچه در اناجیل چهارگانه در عهد جدید، تولد عیسی با جزئیات شرح داده شده است، ولی هیچ تاریخی در آنها ذکر نشده‌است.[۸] روز ۲۵ دسامبر، برای نخستین بار در سال ۲۲۱ پس از میلاد، در نوشته‌های سکستوس ژولیوس افریکانوس (اولین تاریخ‌نگار مسیحی) به عنوان روز میلاد مسیح، انعکاس یافته و بعدها به طور فراگیر در عالم مسیحیت پذیرفته شده‌است.
اما بیشتر محققان معتقدند که این روز به عنوان جایگزینی برای جشن «روز میلاد خورشید شکست ناپذیر» یا سول اینویکتوس(dies solis invicti nati) که به هنگام انقلاب زمستانی به عنوان نماد نوزایی خورشید، به دور افکندن زمستان و ندای تولد دوباره بهار و تابستان، در امپراتوری روم برگزار می‌شد، رایج گردید و در واقع کریسمس، صورت «مسیحی شده» این جشن بود. پیش از پذیرفتن آیین مسیحیت به عنوان دین رسمی روم در قرن چهارم میلادی، رومیان هر ساله در روز ۱۷ دسامبر در جشنی به نامساتورنالیا به سیاره کیوان (ساتورن)، ایزد باستانی زراعت، احترام می‌نهادند. این جشن تا هفت روز ادامه میافت و انقلاب زمستانی را که طبق گاهشماری یولیانی باستان حدوداً در ۲۵ دسامبر واقع می‌شد، شامل می‌گردید. هنگام عید ساتورنالیا، رومی‌ها اقدام به برپاداشتن جشن و سرور، به تعویق انداختن کسب و کار و منازعات، هدیه دادن به همدیگر و آزاد کردن موقتی برده‌ها می‌نمودند.
همچنین آیین رازوَرزی میترائیسم، بر پایه پرستش ایزد باستان ایران زمین، میترا، در سرزمینهای تحت فرمانروایی روم باستان اشاعه زیادی یافته بود و بسیاری از رومیان، رویداد بلندتر شدن روزها به دنبال انقلاب زمستانی را با شرکت کردن در مراسمی به منظور بزرگداشت زادروز میترا، در ۲۵ دسامبر جشن می‌گرفتند. این جشنها و سایر مناسک تا اول ژانویه ادامه میافت که رومیان این روز را نخستین روز ماه و سال جدید می‌دانستند. کلیسای کاتولیک روم روز ۲۵ دسامبر را به عنوان زادروز مسیح برگزید تا به مراسم پاگانی مرسوم آن زمان معنا و مفهوم مسیحی بخشد. برای نمونه، کلیسا جشن زادروز میترا خدای نور و روشنایی را با جشن بزرگداشت زادروز عیسی که عهد جدید او را نور و روشنی جهان می‌نامد، جایگزین نمود. کلیسای کاتولیک با این امید که پیروان آیین میترا را به آیین مسیحیت وارد کند، به آنها اجازه داد تا به عنوان بزرگداشت زادروز مسیح به برگزاری جشن و سرور خود در تاریخ معین شده پیشین ادامه دهند.
پایان
تاریخچهٔ کریسمس
بخش اول
تاریخچه جشن کریسمس و چگونگی برگزاری آن
کریسمَس یا نوئل جشنی است در آیین مسیحیت که به منظور گرامی داشت زادروز مسیح برگزار می‌شود. بسیاری از اعضای کلیسای کاتولیک روم و پیروان آیین پروتستان، کریسمس را در روز ۲۵ دسامبر جشن گرفته و بسیاری آنرا در شامگاه ۲۴ دسامبر نیز برگزار می‌کنند. اعضای بیشتر کلیساهای ارتودوکس در سراسر دنیا نیز روز بیست و پنجم دسامبر را به عنوان میلاد مسیح جشن می‌گیرند. برخی از مسیحیان ارتودوکس در روسیه، اوکراین، سرزمین مقدس (ناحیه تاریخی فلسطین) و دیگر مکانها، به سبب پیروی از گاهشماری یولیانی، جشن کریسمس را در روز ۷ ژانویه برپا می‌دارند. کلیسای حواری ارمنی طبق سنت منحصر به فردی، روز میلاد و همچنین روز غسل تعمید مسیح را همزمان در روز ششم ژانویه جشن می‌گیرند.
ایام دوازده روزه کریسمس با سالروز میلاد مسیح در ۲۵ دسامبر آغاز گشته و تا جشن خاج‌شویان در روز ۶ ژانویه ادامه می‌یابد. هرچند مهم‌ترین عید مذهبی در گاهشمار مسیحی، روز عید پاک (به عنوان روز مصلوب شدن و رستاخیز عیسی) است، بسیاری به‌خصوص در کشورهای ایالات متحده و کانادا، کریسمس را مهم‌ترین رویداد سالانه مسیحی محسوب می‌دارند. با وجودی که این روز، یک عید مذهبی شناخته می‌شود، از اوایل سده بیستم میلادی به بعد به طور گسترده به عنوان یک جشن غیر مذهبی برگزار شده و برای بیشتر مردم، این ایام فرصتی است برای دور هم جمع شدن اقوام و دوستان و هدیه دادن به هم. کریسمس با آیینهای ویژه‌ای به‌طور مثال آراستن یک درخت کاج، برگزار شده و شخصیتی خیالی به نام بابانوئل در آن نقشی مهم دارد.
🔹(ریشه لغوی)
واژه کریسمس (به انگلیسی: Christmas)، به معنای «مراسم عشای ربانی (مَس) در روز مسیح»[۷] در حدود سال ۱۰۵۰ میلادی به صورت واژه Christes maesse به معنی «جشن مسیح»، وارد زبان انگلیسی قدیم گردید و محققان معتقدند، گونه کوتاه‌تر آن یعنی Xmas شاید برای نخستین بار در قرن سیزدهم به کار رفته باشد. واژه قدیمیتر «یول» (Yule) احتمالاً از واژه آلمانی jōl یا انگلوساکسونی geōl که به جشن انقلاب زمستانی اشاره دارد، مشتق شده‌است. واژه‌های متناظر در دیگر زبانها چون، نَویداد (Navidad) در اسپانیایی، ناتاله (Natale) در ایتالیایی و نوئل (Noël) در فرانسوی، همگی معنای «میلاد» را تداعی می‌کنند و واژه آلمانی «وایناختِن» (Weihnachten)، به معنی «شب تقدیس‌شده» می‌باشد.
این مطلب ادامه دارد...
تاریخچه جشن کریسمس و چگونگی برگزاری آن
کریسمَس یا نوئل جشنی است در آیین مسیحیت که به منظور گرامی داشت زادروز مسیح برگزار می‌شود. بسیاری از اعضای کلیسای کاتولیک روم و پیروان آیین پروتستان، کریسمس را در روز ۲۵ دسامبر جشن گرفته و بسیاری آنرا در شامگاه ۲۴ دسامبر نیز برگزار می‌کنند. اعضای بیشتر کلیساهای ارتودوکس در سراسر دنیا نیز روز بیست و پنجم دسامبر را به عنوان میلاد مسیح جشن می‌گیرند. برخی از مسیحیان ارتودوکس در روسیه، اوکراین، سرزمین مقدس (ناحیه تاریخی فلسطین) و دیگر مکانها، به سبب پیروی از گاهشماری یولیانی، جشن کریسمس را در روز ۷ ژانویه برپا می‌دارند. کلیسای حواری ارمنی طبق سنت منحصر به فردی، روز میلاد و همچنین روز غسل تعمید مسیح را همزمان در روز ششم ژانویه جشن می‌گیرند.
ایام دوازده روزه کریسمس با سالروز میلاد مسیح در ۲۵ دسامبر آغاز گشته و تا جشن خاج‌شویان در روز ۶ ژانویه ادامه می‌یابد. هرچند مهم‌ترین عید مذهبی در گاهشمار مسیحی، روز عید پاک (به عنوان روز مصلوب شدن و رستاخیز عیسی) است، بسیاری به‌خصوص در کشورهای ایالات متحده و کانادا، کریسمس را مهم‌ترین رویداد سالانه مسیحی محسوب می‌دارند. با وجودی که این روز، یک عید مذهبی شناخته می‌شود، از اوایل سده بیستم میلادی به بعد به طور گسترده به عنوان یک جشن غیر مذهبی برگزار شده و برای بیشتر مردم، این ایام فرصتی است برای دور هم جمع شدن اقوام و دوستان و هدیه دادن به هم. کریسمس با آیینهای ویژه‌ای به‌طور مثال آراستن یک درخت کاج، برگزار شده و شخصیتی خیالی به نام بابانوئل در آن نقشی مهم دارد.
🔹(ریشه لغوی)
واژه کریسمس (به انگلیسی: Christmas)، به معنای «مراسم عشای ربانی (مَس) در روز مسیح»[۷] در حدود سال ۱۰۵۰ میلادی به صورت واژه Christes maesse به معنی «جشن مسیح»، وارد زبان انگلیسی قدیم گردید و محققان معتقدند، گونه کوتاه‌تر آن یعنی Xmas شاید برای نخستین بار در قرن سیزدهم به کار رفته باشد. واژه قدیمیتر «یول» (Yule) احتمالاً از واژه آلمانی jōl یا انگلوساکسونی geōl که به جشن انقلاب زمستانی اشاره دارد، مشتق شده‌است. واژه‌های متناظر در دیگر زبانها چون، نَویداد (Navidad) در اسپانیایی، ناتاله (Natale) در ایتالیایی و نوئل (Noël) در فرانسوی، همگی معنای «میلاد» را تداعی می‌کنند و واژه آلمانی «وایناختِن» (Weihnachten)، به معنی «شب تقدیس‌شده» می‌باشد.
این مطلب ادامه دارد...
Subscribe to:
Posts (Atom)