تصور کنید کشاورزان مناطق گرمسیر خط استوا به مناطق سرد سیر قطب شمال بروند و درآنجا نهال درختان موز را در شرایط محیطی سرمای زیر صفر درجه بکارند و بعد بنشینند دعا کنند و انتظار داشته باشند که خدا محصولشان را برکت بدهد تا بتوانند دائم به فراوانی موز تولید و حتی صادر کنند.
این نوع تصور کسانی است که بـذر تعالیم مناسب و استانداردهای خوب را در قلب های کهنه، سرد، منجمد و شخصیت های تبدیل نشده خود می کارند و توقع برداشت محصول نیکو و فراوان دارند.
آنها وقتی ثمره ای نیافتند ابتدا معلم، بعد کلاس درس، سپس همکلاسی ها و در نهایت خود درس را زیر سئوال می برند و با انتقاد می گویند: “مگر کلام خدا نگفته است که ‘آنچه بکارید همان را درو می کنید.’ پس کجاست ثمره نیکوی این قدر خواندن، شنیدن و کلیسا رفتن های من؟”
دوست عزیز کلام خدا قبل از این که با یک آیه در غلاطیان ۶: ۷ بگوید “آنچه بکارید همان را درو می کنید.” بوسیله بیست و سه آیه در متی ۱۳: ۱-۲۳ پیرامون کاشتن در زمین نیکو برای برداشتن ثمرات نیکو صحبت کرده است. مسیح بوضوع میگوید بـذر نیکو تنها در زمین نیکو ثـمر می آورد، نه در زمین نامساعد کناره راه و سنگلاخ و پر از بوته های خار.
بنابرین بزرگترین نیاز ما داشتن دل تازه ای ست که مساعد ثمرآوردن باشد. کلام خدا در حزقیال فصل سی و شش آیه بیست و شش میگوید : اینک دل تازه به شما خواهم داد و روح تازه در اندرون شما خواهم نهاد. و دل سنگی را از جسم شما دور کرده، دل گوشتین به شما خواهم داد.
جلیل سپهر
No comments:
Post a Comment