بعضی گمان می برند که کلمات خدا و خداوند یک معنی می دهند. اما باید دانست که کلمه خداوند در اصل به معنی ارباب و صاحب است. در ادبیات کلاسیک فارسی، کلمه خداوند در همین معنا به کار رفته است.
خدا هم خدای ماست و هم خداوند ما. یعنی او هم خالق ماست و هم ارباب و صاحب و مولا و سرور ما. به همین دلیل است که در عهد عتیق وقتی از خدا نام برده اند، برای احترام به او از اصطلاح «خداوند خدا» استفاده کرده اند، یعنی « ارباب ما خدا» یا « صاحب ما خدا».
در عهد جدید، کلمه خداوند برای عیسی مسیح نیز به کار برده شده است. کاربرد این اصطلاح برای مسیح دو معنی می داده است. در وهله اول، همان معنی ارباب و مولا و سرور را ادا می کرده است. وقتی رسولان و سایرین او را خداوند صدا می کردند، در واقع او را پیشوا و سرور خود اعلام می کردند.
در قرون اولیه مسیحیت، همین امر موجب آزار و قتل مسیحیان شد. امپراطوران روم، خود را ارباب و ولی نعمت اتباع و رعایای خود می دانستند. وقتی مقامات رومی از مسیحیان می خواستند که همچون سایر اتباع روم، امپراطور را « خداوند» بخوانند، ایشان از این کار سر باز می زدند، چون ایمان داشتند که اربابشان فقط عیسی مسیح است. ولی نعمت ایشان فقط مسیح بود.
اما در کاربرد خاص کلمه خداوند برای مسیح، این اصطلاح به الوهیت او نیز اشاره دارد. در این معنا، این اصطلاح او را وجودی الهی اعلام می دارد.
No comments:
Post a Comment