بزرگترین اعلام جرمی که می توان به یک کلیسا نسبت داد، فقدان شور و شوق صید جان انسانهاست

عرضۀ انجیل به عنوان آنچه غیرمسیحیان بدنبال آن هستند، یعنی: شادی، آرامش، راحتی، غنا، عزت نفس، محبت  فقط و فقط تا حدودی درست است.
همانطور. که جِی. آی. پَکر. میگوید: "اگر به نیمی از حقیقت لباس حقیقت کامل بپوشانیم، تبدیل به ناراستی و کذب محض می شود." اصولا همۀ افراد، نیازمند بخشش هستند. ما به حیات روحانی محتاجیم. اگر انجیل را آنطور که هست به طور اصولی معرفی نکنیم، موجب می شویم مردم به ایمانی کاذب بگروند و عضویتشان در کلیسا به طور فزاینده ای بی معنا گردد، و هر دوی این موارد، کار بشارت به جهان را برای ما مشکلتر میسازند.
اعضای کلیسای ما که در خانه ها، دفاتر اداری و همسایگی ما پخش می شوند، همین امروز بسیار بیش از مسیحیانی که روز یکشنبه را با آنان می گذرانند، وقتشان صرف غیرمسیحیانی می شود که روزهای دیگر هفته با آنها سروکار دارند. هر کدام از ما حامل خبر وصف ناشدنی نجات مسیح هستیم. مبادا این خبر را با اخبار دیگر مبادله کنیم. بیایید این خبر را امروز با دیگران در میان بگذاریم!

جورج دبلیوتروئِت، رهبر بزرگ و شبان کلیسای باپتیست دالاس تگزاس در نسل گذشته می گفت:

"بزرگترین اعلام جرمی که می توان به یک کلیسا نسبت داد، فقدان شور و شوق صید جان انسانهاست. اگر کلیسا شوقی فزاینده برای یافتن جانهای گمشده نداشته باشد و به جستجوی جانهای گمشده و شناسانیدن عیسی مسیح به آنها نپردازد، هیچ تفاوتی با یک کلوپ اخلاقی ندارد."
یک کلیسای سالم انجیل را میداند و آن را با دیگران در میان میگذارد.

- مارک دوور
نویسنده، واعظ و معلم مسیحی
از کتاب «نه نشانه کلیسای سالم»