این یک تبدیل درونی است

دعای پولوس به حضور پدری است که خالق و صانع کل هستی هست و هر چیزی از او وجود یافته ، مالک آسمان و زمین است.. خدایی که با همه عظمتش از مادور نیست، در او زندگی، حرکت و وجود داریم و از نسل او هستیم..

او طلب می کند که «انسان باطنی» ما روز به روز رشد کرده و به شباهت عیسی خداوند در آید..

وقتی بذر کلام قدرتمند خدا بر دل ما می افتد ، تنها در حالی ثمر میاورد که زمین قلب ما نیکو باشد .. وقتی کلام خدا را شنیده، درک می کنیم(متی۱۳: ۲۳).. وقتی با فروتنی ، کلام کاشته شده در قلبهایمان را جای می دهیم و می پذیریم( یعقوب ۱: ۲۱)..وقتی اجازه می دیم بذر کلام در قلب ما ریشه کند و ما را در محبت خدا عمیق تر کند. اینطور بذر کلام ، رسالت خودش را در قلب ما انجام می دهد و برای آنچه خدا آن را مامور کرده ، کامران می گردد.. این بذر در ما ریشه گرفته به نهالی تبدیل میشود ..و تمام هدف آن این است که به پری قامت تنها درخت حیات، مسیح خداوند برسد


و این یک تبدیل درونی است .. نوعی تبدیل شخصیت که قطعا یک شبه نیست.. اما رو به رشد و کمال دارد.. مثل بذر قطعا از مرگ و قیام عبور می کند، از فصلها ، از گرما و سرماعبور می کند ..اما روزی به درختی پربار تبدیل میشود...


اراده پدر این است که اول به خانواده الهی او برگردیم، فرزندش باشیم نه بنده.. و بعد با تفاوت شخصیتهامون شبیه تنها پسر ارشد خانه پدری، وارث خانواده شویم..

و این تبدیل ، نه تنها تدریجی است بلکه با زور انسانی نیست و با قدرت و قوت روح خداست .. تبدیل ما امری روحانی هست و باید به مدد روح خداانجام شود..


و این روح پر قوت خدا مایل است که در قلب ما ساکن باشد .. نه تنها ساکن، بلکه سالک باشد ..صاحبخانه دل ما باشد نه مهمان .. در این سکونت که تنها از طریق ایمان است ، ما شبیه صاحبخانه خود میشویم .. معاشرت با نور، ما را منور می کند.. همسفره شدن با پادشاه، خصلتهای شاهزادگی را در ما پرورش می دهد..
حرمت در قلب ما جاگزین وحشت میشود.. و سرکشی کم کم جای خود را به اطاعت می دهد..

و خدا مایل است که در این قوت و سکونت روح، او را بشناسیم.. به پری او را بشناسیم .. و در محبت او تبدیل شویم


او مایل است کار او را روی صلیب درک کنیم ..
عرض صلیب تمام جهان را دربر می گیرد .. او همه جهان را محبت کرد .. و پدر ،گناهان انسانها را چنانکه مغرب از مشرق دور است از آنها دور کرد..

طول صلیب ،تا ابدیت ادامه دارد .. محبتی که از ازل بود و تا ابد با ماست.. او تا انقضای عالم با ماست.. تا ما را وارث تمام برکات خدا کند .. ما را پر سازد از هر برکت روحانی در جایهای آسمانی

عمق آن ، خداوند را با عشق به دل مرگ می کشاند .. عیسی خداوندرا در دل مرگ ، در خاک ،می خواباند تا قدرت هر مرگ ولعنت و گناه در زندگی ما شکسته شود
و

بلندی آن ما را با او در جایهای آسمانی می نشاند .. با او رحمتی که مثل آسمان از زمین بلندتر است میشناسیم ..

واو پدری هست که تمام پری خود را و تمام چیزهای نیکوتر را برای ما فرزندان می خواهد..

و این شناخت« امری جمعی  »است .. باید که در جماعت مقدسین به این هدف رسید...

که درختان پر ثمر برای تو باشیم..نامت را در زندگی ما جلال بده
دعای پولوس به حضور پدری است که خالق و صانع کل هستی هست و هر چیزی از او وجود یافته ، مالک آسمان و زمین است.. خدایی که با همه عظمتش از مادور نیست، در او زندگی، حرکت و وجود داریم و از نسل او هستیم..

او طلب می کند که «انسان باطنی» ما روز به روز رشد کرده و به شباهت عیسی خداوند در آید..

وقتی بذر کلام قدرتمند خدا بر دل ما می افتد ، تنها در حالی ثمر میاورد که زمین قلب ما نیکو باشد .. وقتی کلام خدا را شنیده، درک می کنیم(متی۱۳: ۲۳).. وقتی با فروتنی ، کلام کاشته شده در قلبهایمان را جای می دهیم و می پذیریم( یعقوب ۱: ۲۱)..وقتی اجازه می دیم بذر کلام در قلب ما ریشه کند و ما را در محبت خدا عمیق تر کند.. اینطور بذر کلام ، رسالت خودش را در قلب ما انجام می دهد و برای آنچه خدا آن را مامور کرده ، کامران می گردد.. این بذر در ما ریشه گرفته به نهالی تبدیل میشود ..و تمام هدف آن این است که به پری قامت تنها درخت حیات، مسیح خداوند برسد


و این یک تبدیل درونی است .. نوعی تبدیل شخصیت که قطعا یک شبه نیست.. اما رو به رشد و کمال دارد.. مثل بذر قطعا از مرگ و قیام عبور می کند، از فصلها ، از گرما و سرماعبور می کند ..