عیسی هرگز به مسیحیان دستور نداد، یکشنبه ها به عبادت خدا بپردازند.

این رسم در طول تاریخ مسیحیت و البته از همان اوایل، رواج پیدا کرد. در داستان آفرینش چنین آمده است: «و در روز هفتم، خدا از همه کار خود که ساخته بود، فارغ شد». این همان روز سبت یهودیان، یعنی روز شنبه است. عیسی در مقام یک یهودی ایماندار، در روزهای شنبه به کنیسه می رفت (لوقا، باب 4، آیه 16؛ مرقس باب 1، آیه 21) و جماعتِ مسیحی هم که در محیط یهودی زندگی می کرد، برای برپا داشتن نیایش خداوند به کنیسه ها     می رفت (اعمال رسولان، باب 17، آیه 2). البته مسیحیان از ابتدا، روز پس از سبت، یعنی یکشنبه را به شکل ویژه ای احترام می گذاشتند، زیرا در این روز بود که عیسی از مرگ برخاست (متی، باب 28، آیه 1؛ مرقس، باب 16، آیه 1؛ لوقا، باب 24، آیه 1؛ یوحنا، باب 20، آیه1). به این ترتیب، بدیهی است که چنین روزی برای مسیحیان، اهمیت معنوی ویژه ای داشت و روزهای دیگر هفته را نیز قداست می بخشید. به این ترتیب بود که مسیحیان در چنین روزی گرد هم می آمدند تا رستاخیز عیسی و حیات نوین را گرامی دارند، حیاتی که خدا آن را از راه رستاخیز عیسی به آنان عطا کرده بود. البته عیسی به حواریون این وظیفه را محول کرده بود که در گردهم آیی هایشان، مرگ او و رستاخیزش را با صرف مشترک غذا به یاد آورند (متی، باب 26، آیه 26 تا 30؛ مرقس، باب 12، آیه 22 تا 24؛ لوقا، باب 22، آیه 14 تا 23). این طعام مشترک هسته اصلی این تجمع را تشکیل می داد و می دهد (اول قرنتیان، باب 11، آیه 23 تا 26). این کار بزودی شکلی نمادین و آیینی به خود گرفت و به طور کلی «آیین عشای ربانی» نامیده شد. پس هنگامی که مسیحیان در روزهای یکشنبه گردهم می آیند و عشای ربانی را برگزار می کنند، اعتقاد دارند که به شکل ویژه ای از عیسی مسیح پیروی و فرمان او را اجابت می کنند. این امر به مسیحیان کمک می کند، در قالب یک جماعت، خدا را نیایش کنند و یادآور آن است که خدا از آنان در مقام جماعت پیرو پسرش عیسی، چه انتظاری دارد.