یکشنبه نخل

یکشنبه نخل، یکی از اعیاد مسیحیان است که قبل از یکشنبه عید قیام میباشد. این عید یادآور، ورود پیروزمندانه  عیسی به اورشلیم است که واقعه ی آن در هر چهار انجیل قید شده است، و قبل از دستگیر شدن مسیح در روز پنجشنبه مقدس و مصلوب شدنش در روز جمعه مقدس ( جمعه الصلیب) میباشد. یکشنبه نخل، شروع هفته ی مقدس است.

بسیاری از کلیساها این یکشنبه را یکشنبه رنج می نامند “Passion Sunday” چون آغاز هفته ی مقدس است و تا یک هفته یعنی تا یکشنبه ی عید قیام ادامه دارد. (در این یک هفته بسیاری از مسیحیان روزه می گیرند و به یاد رنج ها و زخم های مسیح، در توبه و دعا خود را وقف خداوند  میکنند.)

در یکشنبه ی نخل، بسیاری از کلیساها، مسیحیان چوب هایی که شبیه نخل شده (یا از درخت نخل آن را بافته اند) را در دست میگیرند و در حیاط کلیسا حرکت میکنند و سرود میخوانند به نشانه و یادآوری روزی که عیسی  سوار بر کره الاغی؛ قدم به اورشلیم گذاشت و مردم در جلوی پاهایش شاخه های نخل را پهن میکردند، نخل که در فرهنگ یهودی و رومی؛ برای پسر پادشاه یا برای خدایان استفاده میشد و مسیح چون پسر خدا و پادشاه اسراییل است، مردم اینکار را بر طبق سنت و هم بر طبق نبوتی که توسط انبیا برای مسیح شده بود؛ انجام میدادند، همینطور رداهایشان را بعنوان احترام، برجلوی پاهای او بر زمین پهن میکردند و این سرود را میخواندند: هوشیانا هوشیانا(متبارک باد) “مبارک است آنکه به نام خداوند می آید..یکشنبه نخل3

همینطور در هر چهار انجیل، قید شده که ورود پیرزمندانه مسیح به اورشلیم یک هفته قبل از قیام او از مردگان انجام شده است. در زکریا باب ۹ آیه ۹ قید شده و پیشگویی شده که:

 “ای قوم من، شادی کنید و از خوشحالی فریاد برآورید، چون پادشاهتان نزد شما میآید! او نجات دهنده ای پیروزمند است و با فروتنی، سوار بر کره الاغی میآید!”

که نمایانگر این است که عیسی، با وجود عصبانیت و حضور اعضای عالی شورای یهود؛ اعلام میکند که پادشاه یهود است. مسیح کره الاغ را بسمت اورشلیم میرانده و مردم شادی کنان و با جشن و سرود او را مشایعت میکردند و بر زیر قدمهایش شاخه های نخل میگذارند و این سرود از مزمور ۱۱۸ آیه ۲۵ و ۲۶ را میسرودند:

“مبارک است آنکه به نام خداوند می آید! از خانه خداوند شما را برکت میدهیم…”

در فرهنگ شرق، کره الاغ نماد حیوانی است که صلح را به همراه دارد، درست برعکس اسب؛ که نماد جنگ است. وقتی مسیح کره الاغ را به سمت اورشلیم می رانده، او میخواسته به این مطلب و موضوع یادآوری کند که او شاهزداه ی صلح است نه پادشاهی خشمگین که خواهان جنگ باشد.

در انجیل لوقا باب ۱۹ آیه ۴۱ تا ۴۴ میخوانیم که وقتی مسیح به اورشلیم نزدیک شده به شهر نگاه کرد و با غم برای اورشلیم گریه کرد وگفت:

“کاش که تو، حتی تو، در این روز تشخیص میدادی که چه چیز برایت صلح و سلامت به ارمغان می آورد. اما افسوس که از چشمانت پنهان گشته است. زمانی خواهد رسید که دشمنانت گرداگرد تو سنگر خواهند ساخت و از هر سو محاصره ات کرده، عرصه را بر تو تنگ خواهند نمود؛ و تو و فرزندانت را در درونت به خاک و خون خواهند کشید. و سنگی بر سنگ بر جا نخواهند گذاشت؛ زیرا از موعد دیدار خداوند با خودت غافل ماندی.”