آیا مسیحیان بی دین هستند؟!

 قدرت الهیِ او هرآنچه را برای حیات و دینداری نیاز داریم بر ما ارزانی داشته است. این از طریق شناختِ او میسّر شده که ما را به واسطۀ جلال و نیکویی خویش فرا خوانده است. – دوم پطرس 1 :3 

معنای واژه دین یا مذهب چیست؟  یک لغت نامه معتبر به ما می‌گوید که دین یعنی شیوه‌ای خاص از ایمان و پرستش، یا به عبارت دیگر شخصی که مذهبی است به خدا و یا نیرویی غیرطبیعی ایمان دارد و آن را پرستش می‌کند. خداوند در شریعت خود که آن را به موسی داد از قوم خویش می‌خواهد که تنها و تنها او را پرستش کنند و دستورات دقیقی را در مورد شیوه اجراء آن به آنها می‌دهد. ادعای اینکه مسیحیت یک دین یا مذهب نیست - به طور ناخواسته- به فرد حق جو این باور اشتباه را تلقی می‌کند که اگر فقط خود را مسیحی بداند خداوند دیگر هیچ انتظاری از او ندارد و کاملا آزاد است تا به هر شیوه‌ای که دوست داشت زندگی کرده و نباید پایبند هیچ اصل و یا قواعد مذهبی باشد.

سوال این است که چرا گاهی حتی کسانی که خود را معلمین مسیحیت و یا شبان کلیسا می‌دانند با جسارت اعلام می‌کنند که مسیحیت یک دین نیست؟ به نظر می‌رسد که این برادران ایمانی - که اغلب آنها قبلا مسلما‌ن‌زاده بودند- چونکه از اسلام و اعمال دین اسلام فراری شده‌اند بدون اندیشه کافی به مردم می‌گویند که مسیحیت - مثل اسلام – یک مذهب نیست و تنها یک رابطه است. شنوندگان این پیام نیز که اغلب از اسلام و دین بیزار شده‌اند، با شنیدن این دعوت گمان می‌برند مژده مسیحیت همین است که مسیح گناهکاران را نجات می‌دهد تا بدون تلاش برای مقبول شدن نزد خداوند، با آسودگی به زندگی قبلی خود ادامه دهند. آنها ممکن است با خود این نتیجه را بگیرند که؛ مسیحیت یک دین نیست در نتیجه اگر من مسیحی شدم نباید به یک سری قوانین و اصول پایند باشم، من وارد رابطه با خدا شده‌ام و هیچکس نمی‌تواند برای زندگی من خط و مشی تعیین کند!

امّا چون فَریسیان شنیدند که عیسی چگونه با جواب خود دهان صَدّوقیان را بسته است، گرد هم آمدند. یکی از آنها که فقیه بود، با این قصد که عیسی را به دام اندازد، از او پرسید: ای استاد، بزرگترین حکم در شریعت کدام است؟عیسی پاسخ داد: ”خداوندْ خدای خود را با تمامی دل و با تمامی جان و با تمامی فکر خود محبت نما.“ این نخستین و بزرگترین حکم است. دوّمین حکم نیز همچون حکم نخستین است: ”همسایه‌ات را همچون خویشتن محبت نما.“ تمامی شریعت موسی و نوشته‌های پیامبران بر این دو حکم استوار است. – انجیل متی 22: 34-40 

همانگونه که خداوند ما عیسی مسیح زندگی کرد، یک شخص مسیحی هم باید تنها هدفش این باشد تا به همان شیوه زندگی کرده و خداوند و نجات‌دهنده خود را سرمشق قرار دهد.

پارسایی که خداوند از ما انتظار دارد به هیچ وجه به انجام اعمال مذهبی و یا کارهایی که برای خداوند انجام می‌دهیم بستگی ندارد. شخص مسیحی از راه ایمان به مسیح نزد خداوند عادل محسوب می‌شود. اما کاملا اشتباه است که نتیجه بگیریم چون نجات و رستگاری مسیحیان به کارهای مذهبی و اعمالشان ارتباطی ندارد درنتیجه کاملا در انتخاب شیوه زندگی خود آزادند. مسیحیت به عنوان یک رابطه و نه یک دین، باعث این طرز تفکر اشتباه در نوایماندار می‌شود.

با مسیح بر صلیب شده‌ام، و دیگر من نیستم که زندگی می‌کنم، بلکه مسیح است که در من زندگی می‌کند؛ و این زندگی که اکنون در جسم می‌کنم، با ایمان به پسر خداست که مرا محبت کرد و جان خود را به‌خاطر من داد.  – غلاطیان