حکمتِ انسانی یا خدایی

 امثال ۱: ۳۲ – ۳۳

  ۳۲ زیرا سرکشی احمقان، ایشان را خواهد کشت و بی خیالی نادانان آنها را از پای در خواهد آورد.   

۳۳ ولی همه کسانی که به من گوش دهند، از هیچ بلایی نخواهند ترسید و در امنیت زندگی خواهند کرد.»

مهربان دوست ، در هر روز زندگی، هر کدام از ما با مسائل، چالش‌ها و شرایطی روبرو می‌‌شویم که مجبوریم برای حل آنها تصمیم بگیریم. 

حال سوال اینجاست که؛

"چطور ما می‌‌توانیم تشخیص دهیم که تصمیمِ اتخاذ شدهٔ ما، ریشه در حکمتِ انسانی خودمان دارد یا که حکمتی است از جانب خدا؟"

برای پاسخ به این سوال، در نظر بگیرید که حکمتِ انسانی هر کس؛ در محدودهٔ درک، دانش و تجربهٔ محدودِ انسانی وی نیز قادر به تصمیم گیری می‌‌باشد.

حکمتِ انسانی هر شخص، آن تصمیماتی را اتخاذ می‌‌کند و آن اعمالی را انجام می‌‌دهد که برایش طبیعی هستند. 

بدین معنی که، حکمتِ انسانی ما، همیشه میل به گرایش به سیر کردن و راضی نگاه داشتنِ خواسته‌ها و احساساتِ انسانی ما دارد، و به طریقی سعی در آرام سازی غرورمان.

حکمتِ انسانی ما، 

نمی تواند از طبیعتِ محدود و و گناهکارِ ماهیت خود فراتر رود.

در نتیجه، تصمیماتِ اتخاذ شده، در پیروی از درک، دانش و تجربه‌های انسانیمان، معمولاً نتیجهٔ مخربی بدنبال دارند. 

اما حکمتِ خدایی، 

تصمیماتی را اتخاذ می‌‌کند و اعمالی را انجام می‌‌دهد که "روح القدس" ما را ملزم به انجامشان می‌‌گرداند.

همراه هان گرامی ، 

تصمیماتِ اتخاذ شده و اعمال انجام شدهٔ ما توسط هدایت روح القدس، "همیشه رضایت خداوند و برکت ما را بدنبال خواهند داشت!"

دقت بفرمأیید - 

وقتی ما فروتنانه اجازه می‌‌دهیم تا خداوند ما را در اتخاذِ تصمیماتمان هدایت کند، آنگاه توانأیی ما درروابطمان با دیگران - گفت و شنود با دیگران - فهمیدنِ دیگران - خلاقیت و واکنش‌های خداپسندانه نیز بسیار بالاتر خواهد رفت. 

دوست خوبم، 

در این قسمت از این تعلیم کوتاه تحت عنوانِ ، "حکمتِ انسانی یا حکمتِ خدأیی" به شناختِ ویژه گی‌های حکمت خدأیی می‌‌پردازم. 

خلوص یا اصالت: 

حکمتِ خدایی - در ما رفتاری خلوصانه، با اصالت و خداپسندانه بوجود می‌‌آورد.

رفتار و مرامی که اطاعت از عیسی مسیح و جلالِ نام او در مرکزیت همه چیز قرار دارد.

آرامش:  

حکمتِ خدایی - موجبِ آرامش ما می‌‌گردد و بین ما و دیگران صلح و دوستی برقرار می‌‌سازد.

  اشتیاق خدمت به دیگران:  

حکمتِ خدایی - در ما روحی فروتن بوجود می‌‌آورد، تا به خواستِ دیگران نسبت به خواستِ خودمان حق تقدم داده و مشتاقِ خدمت و محبتِ به آنها باشیم.

  عدالت:  

حکمتِ خدایی - عدالت و انصاف را در ما فعال می‌‌سازد و ما را از تبعیض قائل شدن و جانبداری نا حق از دیگران مانع می‌‌گردد.

صداقت:  

حکمت خدایی - موجب اتخاذِ تصمیماتِ صادقانه توسط ما می‌‌شود.

اعتماد به نفس:  

حکمتِ خدأیی - موجب افزایش اعتماد به نفس ما می‌‌شود، چون که قدرت خدا در ما عمل می‌‌کند.

مهربان دوست،

حکمت خدأیی، همیشه ما را ترغیب به گذشتن از خود - اعتماد به خدا و اطاعت از روح القدسِ در ما دارد، تا خواستِ مقدّس خدا را، پیروزمندانه در زندگی‌های شخصی و همینطور این جهان به انجام رسانیم. 

بنابر این، خودتان را کاملاً به خداوندِ دانای مطلق تقدیم کنید تا او بتواند با تصمیماتِ اتخاذ شده شما تحتِ هدایت خود، نه تنها شما را در چار چوبِ ارادهٔ مقدسش روزانه به کار برد، بلکه دیگران را نیز برکت دهد.

بخشش يكی از مسائل پايه ای زندگی مسيحی است

 يك انتخاب آگاهانه است و تنها به احساسات ما وابسته نيست كه آيا شفا يافته يا نه!

هرچقدر به مسيح نزديك تر  و در كلامش عميقتر   شويم، قدرت بخشش در ما بيشتر ميشود

حفظ كردن و تعمق در اين آيات ميتواند در اين مسير به شما كمك كند.

أمثال ١٩:١٨

به دست آوردن دلِ خویشاوندی که رنجیده، سخت‌تر است از تصرّف یک شهر مستحکم. مشاجرهٔ خویشاوندان دیوار جدایی بین آنها ایجاد ميكند.

ميكا ١٨:٧-١٩

کیست خدایی همانند تو، که گناه را می‌آمرزد و از نافرمانیی باقیماندۀ میراث خویش درمی‌گذرد؟ خشم خود را تا به ابد نگاه نمی‌دارد، زیرا از محبت کردن لذت می‌برد. بار دیگر بر ما رحم خواهد کرد، و بر گناهان ما چیره خواهد شد. تو تمامی گناهان ما را به قعر دریا خواهی افکند.

متي ٢٣:٥-٢٤

هدیه‌ات را بر مذبح واگذار و نخست برو و با برادر خود آشتی کن و سپس بیا و هدیه‌ات را تقدیم نما.

دعا: پدر جان تو را شكر ميكنم كه در زماني كه من گناه كار بودم مرا بخشيدی و پسر يگانه ات را قربانی كردی، خيلی زمانها برايم سخت است كه ببخشيم، سخت است كه بر احساسات زخمی ام حاكم شوم، اما امروز انتخاب ميكنم كه ببخشم، و اجازه نميدم هيچ چيز مانع رابطه عاشقانه ام با تو شود.

و ابرام به خداوند ایمان آورد و خداوند این را برای او ، عدالت محسوب داشت

 این آیه یکی از بنیادی‌ترین حقایق کتاب مقدس را آشکار می‌کند:

انسان نه به‌وسیله‌ی اعمال یا شایستگی‌های شخصی، بلکه تنها از طریق ایمان به وعده‌های خدا عادل شمرده می‌شود.

۱. عدالت از طریق ایمان، نه اعمال

ابراهیم در زمانی که هنوز فرزندی نداشت، به وعده‌ی خدا اعتماد کرد.

همین ایمان، از نظر خدا «عدالت» محسوب شد.

در الهیات مسیحی این اصل پایه‌ی آموزه‌ی تبرّر به ایمان است.

پولس رسول بارها به این آیه اشاره می‌کند (رومیان ۴:۳؛ غلاطیان ۳:۶).

۲. پیش‌تصویر ایمان به مسیح

ایمان ابراهیم صرفاً باور به یک وعده نبود، بلکه اعتماد کامل به خدای وعده‌دهنده بود.

این ایمان، نمونه و تصویری از ایمان مسیحیان به عیسی مسیح است.

همان‌گونه که ابراهیم به وعده‌ی نسل اعتماد کرد، ما نیز به وعده‌ی نجات در مسیح اعتماد می‌کنیم.

۳. عدالت به‌عنوان هدیه

خدا عدالت را به ابراهیم «محسوب داشت».

این عدالت نتیجه‌ی کوشش او نبود، بلکه موهبت الهی بود.

در عهد جدید، این حقیقت آشکارتر می‌شود:

عدالت مسیح به حساب ایمانداران گذاشته می‌شود (دوم قرنتیان ۵:۲۱).

۴. آغاز قوم خدا

ایمان ابراهیم نقطه‌ی آغاز قوم عهد خدا شد.

در الهیات مسیحی، این قوم محدود به اسرائیل نیست،

بلکه همه‌ی کسانی که ایمان دارند «فرزندان ابراهیم» خوانده می‌شوند (غلاطیان ۳:۷).

این آیه ما را دعوت می‌کند که ایمان خود را بر پایه‌ی وعده‌های خدا بنا کنیم،

نه بر شرایط ظاهری یا توانایی‌های خود.

درست همان‌طور که ابراهیم با وجود ناممکن بودن شرایط، به خدا اعتماد کرد،

ما نیز می‌توانیم در سختی‌ها، آینده‌ی نامعلوم و ضعف‌های خود به وعده‌های خدا تکیه کنیم.

در مسیح، عدالت نه چیزی است که باید به دست آوریم،

بلکه هدیه‌ای است که با ایمان دریافت می‌کنیم.

این حقیقت به ما آرامش، آزادی و امید می‌بخشد.

 پس بیاییم همچون ابراهیم، با اعتماد ساده اما عمیق به خدا قدم برداریم،

و باور کنیم که آنچه نزد انسان ناممکن است، نزد خدا ممکن است.

دعای ربانی چیست و آیا باید آنرا انجام داد؟

 دعای ربانی دعایی است که عیسی مسیح به شاگردانش در متی 6 : 9-13 ، و لوقا 11 : 2-4 یاد داد . 

متی 6 : 9- 13 می گوید "پس شما به اینطور دعا کنید، ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدس باد. ملکوت تو بیاید. ارادة تو چنانکه در آسمان است بر زمین نیز کرده شود. نان کفاف ما را امروز به ما بده و قرضهای ما را ببخش چنانکه ما نیز قرضداران خود را می بخشیم. و ما را در آزمایش میاور بلکه از شریر ما را رهایی ده زیرا ملکوت و قوت و جلال تا ابدالاباد از آن تست. آمین".

 خیلی از مردم دعای ربانی را اشتباه می فهمند و فکر می کنند که این دعایی است که باید آنرا لغت به لغت تکرار کنیم. 

بعضی از مردم دعای ربانی را بعنوان یک فرمول سحرآمیز استفاده می کنند، مثل اینکه این لغات خود بخود اثر و قدرت خاصی روی خدا دارند.

کتاب مقدس بر عکس این را به ما یاد می دهد. وقتی دعا می کنیم خدا بیش از هر چیز به قلب ما علاقه دارد تا به لغات ما. 

"لیکن تو چون عبادت کنی به حجره خود داخل شو و در را بسته پدر خود را که در نهان است عبادت نما و پدر نهان بین تو ترا آشکارا جزا خواهد داد. 

و چون عبادت کنید مانند امتها تکرار باطل مکنید زیرا ایشان گمان می کنند که بسبب زیاد گفتن مستجاب می شوند" (متی 6 : 6 -7). 

در دعا، ما باید قلبمان را بحضور خدا بریزیم (فیلیپیان 4 : 6-7 )، نه اینکه فقط کلمات حفظ کرده را برای خدا تکرار کنیم.

دعای ربانی باید بعنوان نمونه و یک الگو استفاده شود، که چگونه باید دعا کرد. این دعا به ما مواد لازم را می دهد تا با آن به دعا برویم.

 این دعا را می توان اینطور تجزیه کرد. "ای پدر ما که در آسمانی" به ما یاد می دهد که دعاهایمان را پیش چه کسی ببریم، پدرمان. " نام تو مقدس باد" به ما می گویدکه خدا را بپرستیم، و او را برای آنکسی که هست بستاییم. 

این قسمت که "ملکوت تو بیاید، اراده تو چنانکه در آسمان است بر زمین نیز کرده شود" به ما یادآوری می کند که ما باید برای انجام نقشه خدا در زندگی هایمان و در این دنیا دعا کنیم نه برای انجام نقشه های خودمان. 

ما باید برای انجام ارادة خدا دعا کنیم، نه برای خواسته های خود. در این قسمت که می گوید "نان کفاف ما را امروز به ما بده" ما تشویق می شویم که از خدا بخواهیم نیازهای ما را به ما بدهد.

 " قرضهای ما را ببخش چنانکه ما نیز قرضداران خود را می بخشیم" به ما یادآوری می کند که گناهانمان را به خدا اعتراف کنیم و از آنها برگردیم، و همچنین دیگران را ببخشیم چنانکه خدا ما را بخشیده است.

 نتیجه دعای ربانی این است که "و ما را در آزمایش میاور بلکه از شریر ما را رهایی ده" که در خواست کمک برای بدست آوردن پیروزی بر گناه است و درخواستی برای محافظت از حمله دشمن.

پس دوباره، دعای ربانی دعایی نیست که آنرا حفظ کنیم و برای خدا تکرار نماییم.

 فقط یک نمونه ایست که چطور باید دعا کنیم. 

آیا اینکه دعای ربانی را حفظ کنیم، اشکالی دارد ؟ البته که نه!

 آیا اشکالی دارد که دعای ربانی را برای خدا بخوانیم؟ نه اگر قلبتان در آن باشد و واقعا منظورتان از کلمات همان باشد.

 بیاد داشته باشید، در دعا خدا بیش از هر چیزی علاقمند به ایجاد برقراری رابطه با ماست و اینکه کلمات از ته قلبمان بیرون بیایند نه فقط لغات خاصی که استفاده می کنیم.

 فیلیپیان 4 : 6-7 می گوید "برای هیچ چیز اندیشه مکنید بلکه در هر چیز با صلوه و دعا با شکرگزاری مسئولات خود را بخدا عرض کنید. 

و سلامتی خدا که فوق از تمامی عقل است دلها و ذهنهای شما را در مسیح عیسی نگاه خواهد داشت....

اهميت سرود خوانى در كليساها

 در مزمور فصل22 آیه 4 آمده است: "پدران ما تو را ستایش کردند و بر تو توکل نمودند و تو نیز ایشان را نجات دادی نزد تو فریاد برآوردند و رهایی یافتند" 

و همینطور در افسسیان فصل5 آيه 19 نیزآمده است: "با یکدیگر درباره خداوند گفتگو کنید و سرودهای پرستشی و مزامیر برای یکدیگر بخوانید با هم سرودهای روحانی بخوانید و در دل خود برای خداوند آهنگ بسازید و بسرایید

"مزامیر داوود مشتمل بر150 دعا است که با خواندن آنها در اندوه و در شادی می توانی با خدای خود مناجات کنی و یا از شرایط سخت زندگی خود به او شکایت کنی او را ستایش کنی و از او طلب بخشایش کنی. 

مسیحیان در جلسات خانگی و در کلیساها این دعاها را در قالب سروده های ستایشی و نیایشی با یکدیگر می خوانند. 

پيانو و ارگ ابزار خوبی برای همراهی کردن این سرودهاست. 

امروزه از سازهای دیگری نیز در کلیسا استفاده می شود مانند گيتار. 

در حقیقت هر نوع سازی که با سروده ها هم آهنگی داشته باشد مورد استفاده قرار می گیرد. 

هر چه جان دارد خدا را بستايد. 

“هللویاه! خدا را در قُدسش بستایید! 

او را در فَلَکِ پرقدرتش بستایید! 

او را به سبب کارهای مقتدرانه‌اش بستایید! 

او را فراخور عظمتِ بسیارش بستایید! او را با نوای کَرِنا بستایید! 

او را با چنگ و بربط بستایید! 

او را با دف و رقص بستایید! 

او را با سازهای زِهی و نی بستایید! 

او را با سَنجها بستایید! 

او را با سَنجهای بلندآوا بستایید! 

هر چه جان دارد خداوند را بستاید!

چرا مطالعه مزامیر مهم است؟

 گرچه تمامی کتاب‌‌مقدس حقایق عجیبی را در بارۀ خدا آشکار می‌‌کند، اما کتاب مزامیر ما را برمی‌‌انگیزاند تا به خدا پاسخی عمیق و شخصی دهیم.

مزامیر دعوت به پرستش و نیایش است تا واقعاً به حضور خدا رفته، با او صمیمی شویم.

حال به برخی از کاربردهای مزامیر می‌‌پردازیم:

۱-‌‌‌‌‏ برای پرستش: ما برای پرستش خلق شده‌‌ایم! پرستش دعوت و هدف زندگی ماست.

اگر انسان خدا را نپرستد، سنگ‌‌ها برای خدا به فریاد در می‌‌آید!

مزامیر به ما کمک می‌‌کند تا عجایب غیرقابل وصف عمل و شخصیت خدا را بیان کنیم.

مزامیر بهترین کمک برای عشق ورزیدن به خدا با تمامی دل، جان، فکر و قدرت است.

متأسفانه گاه در کلیسا پرستش تنها زمانی رخ می‌‌دهد که موسیقی موزونی وجود داشته باشد.

در این پرستش مصنوعی اشخاص تنها به دنبال خدایی‌‌اند که نیازهای‌‌شان را برطرف کند.

اما مزامیر به ایمان ما عمق بخشیده، رابطه و پرستش ما را با خدا جهت می‌‌دهد.

۲-‌‌‌‌‏ برای دعا: ما به این ۱۵۰ مزمور الهام شده به‌‌شدت احتیاج داریم زیرا نمی‌‌دانیم چگونه باید دعا کنیم

رومیان ۸:‏۲۶

مزامیر ما را به چالش می‌‌کشد تا به‌‌طرز غیرقابل باوری جسورانه و در نهایتِ راستی دعا کنیم.

مزامیر ما را از گفتگویی پُرتملق و پُر ریا باز می‌‌دارد.

مسیحیان در ظرف دو هزار سال این مزامیر را سروده، عزیز داشته، و آنها را دعا کرده‌‌اند.

تا به امروز کتاب دعایی بهتر از کتاب مزامیر شناخته نشده است.

۳-‌‌‌‌‏ برای واقعی بودن: مزامیر به ما کمک می‌‌کند تا در انسانیت خود رشد کنیم.

این سروده‌‌ها به ما تعلیم می‌‌دهد که برای صادق بودن با خدا، اول باید با خود صادق بود.

برای مقدس بودن باید اول انسان بود! خدا برای اینکه به ما حکمت بیاموزد نخست باید پنهانی‌‌ترین نیّت‌‌های قلب ما را بر ما آشکار سازد.

مزمور ۵۱:‏۶

مزامیر به ما کمک می‌‌کند از اعماق وجود خود نزد خدا سخن گوییم.

مزمور ۱۳۰:‏ ۱، از اعماق عشق، از اعماق درد و رنج، و از اعماق وجود درهم‌‌ شکسته و پاره پارۀ خود.

در این ارتباط صادقانه به سطح عمیق‌‌تری از شناخت، عشق، و اعتماد به خدا می‌‌رسیم.

۴-‌‌‌‌‏ برای صمیمی بودن: مزامیر روایت رابطه‌‌ای بس شخصی و صمیمی است. خداوند داوود را «‌مردی مطابق دل خود خواند»

اول سموئیل ۱۳:‏۱۴

در مزامیر است که مفهوم این عبارت را بهتر درک می‌‌کنیم. مزامیر پنجره‌‌ای به‌‌سوی قلب داوود و دیگر مزمورنگاران است چرا که آنها تمامیت خود را به حضور خدا می‌‌ریزند.

اما چون چنین اشعاری از جانب خودِ خدا الهام شده است، می‌‌توان آنها را پنجره‌‌ای به قلب خودِ خدا نیز دانست.

با دعا کردن مزامیر به قلب خدا نزدیک می‌‌شویم.

رمز شکرگزارى چیست؟

 عیسی مسیح در برابر پنج هزار شکم گرسنه شکرگزاری می کند ولی شاگردانش نمی توانند شکرگزاری کنند.

عیسی مسیح در شام آخر نان را به دست می گیرد و شکرگزاری می کند ولی شاگردان نمی توانند شکرگزاری کنند.

عیسی مسیح در برابر قبر ایلعازر مرده شکرگزاری می کند ولی خواهران ایلعازر نمی توانند شکرگزاری کنند.

مشکل آنها چیست که نمی توانند؟

آنها چیزی را که مسیح می تواند ببیند را نمی توانند ببینند.

شکرگزاری انگیزه و دلیل می خواهد نه احساس به هیجان آمده و تقلیدی.

شاگردان پنج هزار شکم گرسنه می بینند، عیسی مسیح دوازده سبد نان و ماهی، و بعد از سیر شدن پنج هزار شکم گرسنه را می بیند.

شاگردان در شام آخر، آخرین شام قبل از مرگ را می بینند، عیسی قبر شکافته شده در صبح قیام از مردگان را می بیند.

خواهران ایلعازر برادر مرده خود را می بینند، عیسی ایلعازر زنده شده ای که چند لحظه دیگر در حال راه رفتن است را می بیند .

رمـز شکرگزاری همین است:

هرگاه بتوانیم در بدی ها نیکویی ها را، در تمام شدن ها آغاز شدن ها را، در تاریکی ها نور و در طوفانها آرامش را ببینیم آنگاه شکرگزاری ساده، خالص، و بدون تمنای بهشت و ترس از جهنم خواهد شد و همچون نهـری جوشـان بدون نیاز به تحریک و تهییج شدن از درونمان سرازیر می گردد.

کلید دیدن چیزهای غیر ممکن ایمان به خدای است که کارهای غیر ممکن می کند.

همواره با دلیل و انگیزه شکرگزاری کنید تا شکرگزاریتان تقلید دیگران و تکرار مراسم نباشد.