"دفاعیات مسیحی" چیست؟

 دفاعیات یا "آپولوجی" از واژه یونانی گرفته شده است که اساساً به معنای "دفاعیه دادن" است. 

بنابراین دفاعیات مسیحی، علم دفاعیه از ایمان مسیحی است. 

شکاکان زیادی هستند که بر وجود خدا شک دارند و یا به باور به خدای کتاب مقدس حمله می کنند.

 نقادان زیادی هستند که به الهام بخشی و خطا ناپذیری کتاب مقدس حمله می کنند.

 معلمین دروغین بسیاری هستند که تعلیم غلط را ترویج می کنند و حقایق کلیدی ایمان مسیحی را انکار می کنند.

 ماموریت دفاعیات مسیحی مبارزه با این جنبشها و در عوض ترویج خدای مسیحی و ایمان مسیحی است.

احتمالاً آیه کلیدی درباره دفاعیات مسیحی اول پطرس 15:3 است،

 "در دل خويش مسيح را در مقام خداوند برافرازيد و همواره آماده باشيد تا هر‌کس دليل اميدی را که در شماست بپرسد، او را پاسخ گوييد، امّا به نرمی و با احترام..." 

هیچ عذری برای یک مسیحی وجود ندارد که اصلاً قادر نباشد از ایمانش دفاع کند. 

هر مسیحی باید قادر باشد تا ارائه ای معقول از ایمانش در مسیح بدهد.

 خیر، لازم نیست که هر مسیحی در دفاعیات خبره باشد.

 اما هر مسیحی باید بداند که به چه ایمان دارد، چرا به آن ایمان دارد، چگونه آن را با دیگران در میان بگذارد، و چگونه از آن در برابر دروغها و حمله ها دفاع کند.

جنبه دوم دفاعیات مسیحی که اغلب نادیده گرفته می شود، قسمت دوم اول پطرس 15:3 است، 

"اما به نرمی و با احترام..." دفاع کردن از ایمان مسیحی با دفاعیات، هرگز نباید با خشم و بی احترامی و گستاخی همراه باشد.

 در حالیکه دفاعیات مسیحی را بکار می گیریم، باید بکوشیم تا در دفاعمان قوی باشیم و در عین حال در ارائه مان مسیح گونه باشیم. 

اگر ما در مناظره ای پیروز شدیم اما با طرز فکرمان شخصی را از مسیح حتی بیشتر رویگردان کردیم، در آنصورت مقصود حقیقی دفاعیات مسیحی را باختیم.

دفاعیات مسیحی دفاعیه ای معقول از حقیقت و ایمان مسیحی را برای مخالفین آن ارائه می کند. 

دفاعیات مسیحی جنبه ای ضروری از ایمان مسیحی است.

 به همه ما فرمان داده شده است که آماده و مجهز باشیم تا انجیل را اعلام کنیم و از ایمانمان دفاع کنیم (متی 18:28-20، اول پطرس 15:3). 

این جوهره دفاعیات مسیحی است.

چهارشنبه خاکستر (لنت) چیست؟

 آیا ما مسیحیان موظف به اجرای این سنت می باشیم؟

با فرا رسیدن به مرگ و رستاخیز عیسی مسیح سنت‌های کلیسای کاتولیک و ارتودوکس فعال شده و شروع به اجرای آیین‌های مرتبط با کلیسای خود می‌کنند .

چهارشنبه خاکستر یا چهارشنبه توبه اولین روز چلهٔ روزه (۴۰ روز روزه‌داری مسیحیان کاتولیک) در تقویم مسیحیت غربی است که ۴۶ روز قبل از عید پاک رخ می‌دهد. از آن جایی که به عید پاک وابسته است، هر سال در تاریخ متفاوتی رخ می‌دهد و مردم در آن روزه می‌گیرند.

نام این روز از رسم گذاشتن خاکستر بر پیشانی مؤمنان به نشانهٔ سوگواری و توبه در پیشگاه خداوند گرفته شده است. معمولاً خاکسترها از سوخته‌های یک‌شنبه نخل سال پیش جمع‌آوری می‌شوند.

از اعمال اینروز همانطور که خواندید سوزاندن نخل و کشیدن صلیب از سوخته آن نخل ها بر پیشانی است و همچنین و دادن قربانی برای روزه. 

در این میان کلیساهای اسقفی و لوترین از شاخته پروتستانت هم سهمی از این سنت دارند بدین معنا که این کلیساها در غرب این سنت را بجا می آورند.

اما به تازگی دیده شده بعضی از سازمانها و کلیساهای غیر اسقفی و غیر لوترین مثل کلیساهای انجیلی، پنطیکاست و ماشیخی و غیر فرقه ای ایرانی شروع به تبلیغ این سنت کاتولیکی / ارتودوکسی در میان مسیحیان ایرانی و پارس زبان کرده اند.

این خودت بالقوه دارای یک بدعت بسیار خطرناک برای کلیسای ایران است. کلیسای که نه لوترین هست و نه اسقفی و نه باپتیست سنتی نمی باشد و این نوع سنتها و آیین‌هایی که متعلق به کاتولیک و ارتودوکس هست نباید وارد کلیسای جوان و کم تجربه ایران بشود.

این سنت بنا بر نوشته‌های تاریخی به نزدیک به دوهزار سال می رسد. مثل باقی سنت‌هایی که کلیسای کاتولیک و ارتودوکس سینه به سینه حفظ کرده است و من به ایشان نه خورده‌ای دارم نه اعتراضی اما اعتراض و هشدارم را برای کلیسای ایران دارم که مواظب باشید تا وارد سنتهای کاتولیکی / ارتودوکسی نشوید.

اما مسیحیان پروتستان (باپتیست، مشایخی، انجیلی، ریفورمد، کاریزمات و پنطیکاست) نیازی به کشیدن صلیب بر پیشانی مان نداریم زیرا:

- مسیح با مرگ خود روی صلیب این دو را در یک بدن واحد دوستان خدا گردانید، تا دشمنی دو جانبۀ یهود و غیر یهود را نیز از میان بردارد‌. 

اکنون هر دو به وسیلۀ مسیح اجازه داریم که در یک روح، یعنی روح‌القدس به حضور خدای پدر بیاییم‌. 

افسسیان ۱۶:۲ و ۱۸

"بنابراین ما دیگر نیازی نداریم صلیب را بر پیشانی بکشیم یا آن را بر گردن بیاندازیم و یا چیزی و یا تمثالی از صلیب را همراه داشته باشیم چون مسیح را بواسطه روح قدوسش در خود داریم."

 

و همچنین روزه‌داری

روزه و روزه داری امری بد در مسیحیت نمی باشد اما ما نباید تبلیغ گرفتن روزه‌ و اعمالی را بکنیم که مسیح آن را در کلام قدوسش به ما فرمان نداده. تکرار می کنم گرفتن روزه برای مسیحیان بد نیست. کسی روزه گرفتن را نفی نمی کند. اما آنچه نکوهیده است تبلیغ رسوم گرفتن روزه در روزهای خاص مثل مسلمانان (ماه رمضان) برای دریافت قربت الی الله و نزدیکی به عیسی.

- مگر ما مسیحیان از مسیح دوریم؟ مگر آنانی که به خون آن بره بازخرید شده‌اند دیگر صدای شبان خود را نمی شنوند که می بایست ۴۰ روز از سال را در پلاس و خاکستر و روزه سر کرد؟

- ما مسیحیان روزانه در خداوند قدم می‌زنیم با مطالعه کلام خداوند با تفکر در آن با اقرار و توبه به گناهانمان نزد خدا و نزد یکدیگر و در صورتی که هدایت روح خدا باشد روزه هم خواهیم گرفت.

اما چرا روح خدا الان به این سازمانها و کلیسای ایرانی و کاتولیک ها می گوید باید ۴۰ روز روزه گرفت و دعا کرد و صلیب کشید اما روح به نصف بیشتر مسیحیان نمیگوید صلیب بکشید و روزه بگیرید؟!

این خود نشانگر این نیست که ما داریم از تعالیم کلام خدا فاصله میگیریم و وارد سنت‌ها می شویم؟

مسیحیت پروتستانت ۲ سنت دارد:

اول) تعمید آب

دوم) شام خداوند

سه عید دارد

اول) میلاد عیسی مسیح

دوم) عید قیام

سوم) عید پنطیکاست

به غیر از این در باور مسیحیت پروتستانتی که امروز در میان ما پارس زبانان و بخش بسیار بالایی از مسیحیت پروتستانت در دنیا هر رسم و سنتی که مطابق فرمان عیسی و تعلیم کتاب مقدس نیست نباید به اجرا در بیایید.

امروز کلیسای ایران با بدعتهایی مثل انجیل کامیابی و ثروت و ورود مسیحیت لیبرال از طریق معلمین شناخته شده دست به گریبان است. این جنگی هست که در درون کلیسا آغاز شده و هدفی جز انحراف و جدا سازی ما مسیحیان از کلام راستین خداوند را ندارد.

می‌خواهی روزه بگیرید؟ قبل از آن (اشعیا ۵۸) را مطالعه کنید. 

می‌خواهید صلیب بکشید؟ قبل از آن (عبرانیان ۹) را مطالعه کنید. 

می‌خواهید توبه کنید؟ (اول یوحنا ۲) را مطالعه کنید.

ما مسیح را همیشه به یاد داریم. رنج او را به یاد می آریم به همین دلیل صلیب او را روزانه بر دوش میکشیم. ما ورود مظفرانه عیسی به اورشلیم را به یاد می آوریم مرگ و رستاخیزش را نیز همیشه در جان و دل داریم. بنابراین نیازی به این نوع مراسمات و سنتهایی که کلام خداوند به ما توصیه نکرده است جدا خودداری کنید.

ما می دانیم مفهوم تنها فیض (Sola Gratia) خداوند در زندگی مسیحیان والاتر از هر سنتی است که انسان بنا می کند.

ده فرمان کدامند؟

 ده فرمان ده قانون در کتاب مقدس هستند که خدا به ملت اسرائیل بعد از مدت کوتاهی از خروج از مصر داد.

 ده فرمان در واقع خلاصه ای از 613 فرمان در قوانین عهد عتیق است. 

اولین چهار فرمان در رابطه با خداست.

 و شش فرمان بعدی مربوط به رابطه با یکدیگر است. ده فرمان در کتاب خروج 20: 1-17 و تثنیه 5: 6-21 در کتاب مقدس به ثبت رسیده است.

1) "تو را خدایان دیگر غیر از من نباشد"

 این فرمان مخالف پرستش هر خدایی بغیر از خدای حقیقیست و همة خدایان دیگر خدایان دروغین هستند.

2) "هیچگونه بتی بشکل حیوان یا پرنده یا ماهی برای خود درست نکن. 

دربرابر آنها زانو نزن و آنها را پرستش نکن، زیرا من که خداوند، خدای تو می باشم، خدای غیوری هستم و کسانی که با من دشمنی کنند مجازات می کنم.

 این مجازات شامل حال فرزندان آنها تا نسل سوم و چهارم نیز می گردد. اما بر کسانی که مرا دوست داشته باشند و دستورات مرا پیروی کنند، تا هزار پشت رحمت می کنم" این فرمان مخالف ساختن بت و ساختن نمادی دیدنی از خداست. ما نمی توانیم تصویری را خلق کنیم که خدا را بطور دقیق به تصویر در بیاورد. درست کردن بتی که نماد خدا باشد مثل پرستش خدایان دروغین است.

3) "از نام من که خداوند، خدای تو هستم سوء استفاده نکن.

 اگر نام مرا با بی احترامی به زبان بیاوری یا به آن قسم دروغ بخوری، تو را مجازات می کنم." این فرمان مخالف این است که اسم خدا را بیهوده ببریم. ما نباید اسم خدا را سبک کنیم. ما باید به اسم خدا احترام بگذاریم و بطرق مختلف اسم او را جلال دهیم.

4) "روز سبت را به یاد داشته باش و آن را مقدس بدار.

 در هفته شش روز کار کن، ولی در روز هفتم که سبت خداوند است هیچ کار نکن، نه خودت، نه پسرت، نه دخترت، نه غلامت، نه کنیزت، نه مهمانانت و نه چهارپایانت.

 چون خداوند در شش روز، آسمان و زمین و هر چه را که در آنهاست آفرید و روز هفتم دست از کار کشید. پس او روز سبت را مبارک خواند و آن را روز استراحت تعیین نمود." این فرمانیست که در مورد سبت (شنبه، آخرین روز هفته) بعنوان روز مخصوص خداوند است.

5) "پدر و مادرت را احترام کن تا در سرزمینی که خداوند، خدای تو به تو خواهد بخشید، عمر طولانی داشته باشی 

" این فرمانیست که همیشه باید با والدین با احترام رفتار کرد.

6) "قتل نکن" این فرمانیست مخالف قتل عمد انسانی دیگر.

7) "زنا نکن" این فرمانیست مخالف داشتن رابطة جنسی با کسی غیر از با همسر خود.

8) "دزدی نکن" این فرمانیست مخالف غصب کردن هر چیزیکه صاحب آن کس دیگریست. 

9) "دروغ نگو" این فرمانیست که مخالف شهادت دادن به دروغ است. در واقع این فرمان برخلاف دروغگوییست.

10) "چشم طمع به مال و ناموس دیگران نداشته باش.

 به فکر تصاحب غلام و کنیز، گاو و الاغ، و اموال همسایه ات نباش." این فرمانیست برخلاف طمع کردن به آنچیزی که مالک آن شخص دیگریست. طمع می تواند به شکستن یکی از فرمانهای بالا بینجامد، یعنی قتل، زنا، و دزدی. اگر انجام کاری اشتباه است، اشتیاق به انجام آن هم اشتباه است. 

خیلی از مردم به اشتباه به ده فرمان بعنوان یک سری قانون نگاه می کنند که اگر آنها را دنبال کنند، بعد از مرگ ورود آنها را به بهشت تضمین می کند.

 بر عکس، منظور از ده فرمان این است که مردم متوجه شوند که نمی توانند قانون را کاملا رعایت کنند (رومیان 7: 7-11)، و در نتیجه به فیض و رحمت خدا نیاز دارند

برخلاف ادعای مرد ثروتمند جوان در متی 19: 16، هیچکس نمی تواند کاملا از ده فرمان اطاعت کند(جامعه 7: 20). ده فرمان نشان می دهد که ما همه گناه کرده ایم (رومیان 3: 23) و به رحمت و فیض خدا که تنها از طریق ایمان به عیسی مسیح امکان پذیر است نیاز مندیم.

از عیسی مسیح، وقتی که بر صلیب بود، هفت سخن در انجیل‌ها ثبت شده است

 این سخنان بیانگر زوایای مختلف شخصیت او هستند. با گوش فرادادن به این مجموعه، با شخصیت او بیشتر آشنا خواهید شد.

سخن اول | قسمت اول :

آخرین سخنان انسان به‌هنگام مرگ، بیانگر شخصیت واقعی او هستند. عیسی مسیح بر روی صليب، هفت سخن بیان کرد. نخستین سخن او بر صلیب این بود: “ای پدر، اینان را ببخش زیرا نمی‌دانند چه می‌کنند”.

سخن اول | قسمت دوم :

مسیح بر روی صلیب برای قاتلین خود از خدا طلب رحمت و بخشش نمود، زیرا او خودمحور و انتقام‌جو نبود، بلکه در فکر انسان‌ها بود. ما نیز باید از مسیح الگو بگیریم و در مقابل بدی، بدی نکنیم بلکه بدی را با خوبی شکست دهيم.

سخن دوم :

وقتی عیسی بر روی صلیب بود، یکی از دو مجرمی که با او مصلوب شده بودند، در همان حالت مأیوس‌کننده ایمان آورد که او خداوند و نجات‌دهنده است. عیسی نیز به او فرمود: “خاطرجمع باش، امروز با من در فردوس خواهی بود”.

سخن سوم :

در پای صلیب عیسی، مادرش مريم و شاگرد محبوبش یوحنا، ایستاده بودند. عیسی به مادرش فرمود: “اینک پسرت” و به یوحنا فرمود: “اینک مادرت”. عیسی حتی در آن شرایط دردناک، در فکر کمک به انسان‌های دردمند بود.

سخن چهارم : 

عیسی بر روی صلیب فرمود: “خدای من، خدای من، چرا مرا ترک کردی؟”. گناهان همۀ ما انسانها که روی صليب بر عیسای خداوند گذارده شده بود، او را از پدر آسمانی‌اش که بر گناه نمی‌نگرد جدا ساخته بود، زیرا در نظر خدای پاک و مقدس، گناه موضوعی بسیار جدی می‌باشد.

سخن پنجم و سخن ششم :

پنجمین سخن عيسی بر صلیب این بود: “تشنه‌ام”. این به ما می‌آموزد که باید فروتن باشیم و نیازهای خود را به دیگران ابراز کنیم.

 ششمین گفتار او نیز این بود: “تمام شد”. بلی، عيسی کار نجات بشر را به اتمام رسانيد.

سخن هفتم :

هفتمين و آخرین گفتار مسیح بر روی صلیب این بود: “ای پدر، روح خود را به تو تسلیم می‌کنم”. ما نیز باید تمام زندگی و نگرانیهای خود را به خدا بسپاریم و در همه چیز به پدر آسمانی‌مان توکل کنیم….

آیا امنیت نجات ابدی یک جواز برای گناه است؟

 معمول ترین مخالفت برای اعتقاد به امنیت ابدی برای نجات این است که ظاهرا به مردم اجازه می دهد هر طوری که دلشان می خواهد زندگی کنند و هنوز نجات را داشته باشند. 

در حالیکه از نظر تکنیکی این درست است، اما در واقع درست نیست. 

یک شخص که حقیقتا بوسیله عیسی مسیح نجات یافته است دیگر بطور عمدی به گناهان خود ادامه نمی دهد.

 ما باید این دومسئله را تشخیص دهیم که یک مسیحی چطور باید زندگی کند و یک شخص برای دریافت نجات چه باید بکند.

کتاب مقدس واضحا می گوید نجات تنها با فیض است، فقط بوسیله ایمان و تنها در عیسی مسیح (یوحنا 3 : 16 و افسسیان 2 : 8-9 و یوحنا 14 : 6). 

درست وقتی که یک شخص حقیقتا به عیسی مسیح ایمان می آورد، او نجات یافته و نجاتش ابدیست.

 نجات بوسیله ایمان بدست می آید، اما با اعمال ادامه می یابد.

 پولس رسول به این موضوع در غلاطیان 3 : 3 اشاره می کند وقتیکه می پرسد "آیا اینقدر بیفهم هستید؟" که به روح شروع کرده، الان بجسم کامل می شوید؟" اگر ما با ایمان نجات یافته ایم، همانطور هم نجات ما با ایمان بقا می یابد. ما نمی توانیم نجاتمان را بخریم.

 بنابراین، نه می توانیم نجاتمان را بدست آوریم و نه آنرا حفظ کنیم. 

خداست که نجات ما را حفظ می کند (یهودا 24). 

دست خداست که ما را محکم در دستش نگه می دارد (یوحنا 10: 28-29). 

این محبت خداست که هیچ چیز نمی تواند ما را از آن جدا کند( رومیان 8 : 38-39).

هر نوع انکار اطمینان به حفظ نجات ابدی، در واقع این را می رساند که ما با سعی خودمان و از طریق اعمالمان باید نجاتمان را حفظ کنیم.

 این کاملا برخلاف اعتقاد نجات با فیض است. ما بخاطر کار مسیح نجات یافته ایم نه کار خودمان (رومیان 4 : 3-8).

 ادعای اینکه ما باید کلام خدا را اطاعت کنیم و یا زندگی خدا پسندانه داشته باشیم تا بتوانیم نجاتمان را حفظ کنیم مثل این است که بگوییم مرگ عیسی برای پرداخت جریمه گناهان ما کافی نبود.

 مرگ عیسی کاملا کافی بود تا جریمه همه گناهان را در گذشته، حال، و آینده چه قبل و چه بعد از نجات بپردازد (رومیان 5 : 8 و1 قرنتیان 15 : 3 و2 قرنتیان 5 : 21). 

آیا این یعنی یک مسیحی هر طور که بخواهد می تواند زندگی کند و هنوز نجات خود را داشته باشد؟ 

این یک سوال فرضی است، چون کتاب مقدس کاملا واضح می گوید که یک ایماندار حقیقی هر طور که بخواهد زندگی نمی کند. مسیحیان مخلوقات جدید هستند (2 قرنتیان 5 : 17).

 مسیحیان میوه های روح را از خود نشان می دهند (غلاطیان 5 : 22-23)، نه اعمال جسم را (غلاطیان 5 : 19-21).

 اول یوحنا 3 : 6-9 واضحا می گوید که مسیحیان حقیقی در گناه دائمی زندگی نمی کنند.

 در مورد اتهام به اینکه فیض باعث تشویق گناه می شود، پولس رسول اعلام می کند "پس چه گوییم؟ 

آیا در گناه بمانیم تا فیض افزون گردد؟ حاشا! مایانیکه از گناه مردیم چگونه دیگر در آن زیست کنیم؟" (رومیان 6 : 1-2). 

امنیت نجات ابدی جواز برای گناه کردن نیست. بلکه، این امنیتی است که برای آنانی که به مسیح اطمینان می کنند محبت خدا ضمانت شده است. 

دانستن و درک این هدیه بزرگ نجات خدا بر عکس گرفتن جواز گناه عمل می کند. 

چطور کسی می تواند با علم به قیمتی که عیسی مسیح برای ما پرداخت، به زندگی در گناه ادامه بدهد (رومیان 6 : 15 – 23)؟ چطور کسی می تواند محبت بدون عوض و ضمانت شده خدا را به آنهایی که ایمان می آورند درک کند و آن محبت را گرفته به صورت مسیح پرت کند؟ 

چنین کسی نشان نمی دهد که امنیت نجات ابدی به او جواز گناه کردن داده است، بلکه نشان می دهد که واقعا نجات از طریق عیسی مسیح را تجربه نکرده است.

 "هر که در وی ثابت است گناه نمی کند و هر که گناه می کند او را ندیده است و نمی شناسد" (1 یوحنا 3 :6).

رشد روحانی یعنی چه؟

 رشد روحانی روندی است که طی آن بیشتر و بیشتر می توان شبیه مسیح شد.

 وقتی ما ایمانمان را بر روی مسیح می گذاریم، روح القدس مراحلی را در ما شروع می کند که بیشتر شبیه او شده بشکل او دربیاییم. 

احتمالا بهترین جایی که رشد روحانی را توضیح می دهد 2 پطرس 1 : 3-8 است که به ما می گوید با قدرت خدا ما آنچه برای یک زندگی خداگونه لازم داریم، که هدف رشد روحانیست، در اختیار داریم.

 توجه کنید که آنچه ما نیاز داریم از طریق معرفت خداست که کلید بدست آوردن همة چیزهاییست که نیاز داریم. 

معرفت و شناخت او از کلام خدا می آید، که برای رشد و بنای ما به ما داده شده است.

 در غلاطیان 5 : 19-23 دو لیست به ما می دهد. آیات 19-21 لیست "اعمال جسم"، اینها اعمالیست که زندگی ما را قبل از بدست آوردن نجات مسیح نشان می دهند. 

اعمال جسم اعمالیست که ما باید به آنها اعتراف کرده، از آنها توبه کنیم و بکمک خدا بر آنها غلبه نماییم.

 در حالیکه ما رشد روحانی را تجربه می کنیم، کمتر و کمتر "اعمال جسم" در زندگیمان دیده می شوند.

 لیست دوم "میوه های روح" است (آیات 22-23)، اینها چیزهایی هستند که باید نشاندهندة زندگی ما که نجات را در مسیح تجربه کرده ایم باشند. 

رشد روحانی با میوه های روح مشخص می شود که در زندگی یک ایماندار رو به ازدیاد هستند.

وقتی تبدیل و نجات انجام می شود، رشد روحانی شروع می گردد. روح القدس در ما ساکن می شود (یوحنا 14 : 16-17). 

ما خلقت تازه در مسیح هستیم (2 قرنتیان 5 : 17). 

طبیعت کهنه با طبیعت نو عوض شده است (رومیان 6-7). 

رشد روحانی یک روند در تمام عمر است که به یادگیری ما و بکار بردن کلام خدا در زندگیمان (2 تیموتاووس 3 : 16-17) و قدم زدنمان در روح بستگی دارد (غلاطیان 5 : 16 – 26). 

چنانکه ما خواستار رشد روحانی هستیم، باید به خدا دعا کنیم و در قسمتهایی که او می خواهد رشد کنیم، حکمت بطلبیم.

 ما می توانیم از خدا بخواهیم که ایمان و شناخت از خودش را در ما زیاد کند. 

خدا از ما می خواهد که در روح رشد کنیم، و او هر چه که در این رابطه لازم داریم به ما داده است.

 با کمک روح القدس، ما می توانیم بر گناه پیروز شویم و بتدریج شبیه نجات دهنده مان، خداوند عیسی مسیح شویم.

چرا عیسی از خودش در مقابل کسانی که شکنجه اش دادند و کشتنش ، دفاع نکرد؟ چرا؟

 او مظلوم شد امّا تواضع نموده، دهان خود را نگشود؟» ( اشعیا ۵۳: ۷) .

 دانشمند بزرگ ، آلبرت انیشتن با وجود آنکه مسیحی نبود، گفت، هیچکس نمی تواند انجیل را بخواند و وجود عیسی مسیح را احساس نکند. 

شخصیتش در در هر کلمه انجیل می تپد. 

هیچ افسانه ای با چنین زندگی پر نشده است ( آلبرت انیشتن، انتشارات شنبه بعدازظهر، ۲۶ اکتبر ۱۹۲۹).

حتی موقعیکه تازیانه خورد و به صلیب کشیده شد، وی هیچ چیزی نگفت! 

چرا عیسی مسیح در برابر کسانی که کتکش زدند و وی را به کشتن دادند از خویش دفاع نکرد؟ 

فیلسوف فرانسوی روسو با وجود اینکه ملحد بود به طرز عجیبی به پاسخ این سئوال نزدیک شد وقتی که گفت،

اگر سقراط مانند یک فیلسوف زیست و از دنیا رفت، عیسی مسیح مانند خدا زیست و از دنیا رفت ( ژان- ژاک روسو ، فیلسوف فرانسوی ، ۱۷۱۲- ۱۷۷۸).

عیسی مسیح از خودش دفاع نکرد چون تنها دلیل آمدنش به دنیا رنج کشیدن و مردن بر روی صلیب بود.

 یکسال قبل از به صلیب کشیده شدنش ، عیسی مسیح ای موضوع را به طور واضحی بیان کرد.

« و از آن زمان عیسی به شاگردان خود به خبردادن آغاز کرد که رفتن او به اورشلیم و زحمتِ بسیار کشیدن از مشایخ و رؤسای کَهَنه و کاتبان و کشته شدن و در روز سوم برخاستن ضروری است» ( متی ۱۶: ۲۱).

تفسیر کاربردی عهد جدید در این باره می گوید:

پطرس تازه اقرار کرده بود که عیسی همان مسیح موعود ، پسر خداوند ، است [ مرقس ۸: ۲۹]. 

اما [ پطرس ] هنوز نمی دانست که عیسی برای انجام چه کاری به این دنیا آمد.

 او هم مانند بقیه یهودیان فکر می کرد که عیسی برای اینکه پادشاه زمین باشد به این دنیا آمد.

 به همین دلیل وقتی عیسی مسیح به او گفت که باید رنج بکشد و... کشته شود، پطرس نمی توانست آن را قبول کند.

 عیسی حتی گفت که بعد از سه روز زنده خواهد شد.

 عیسی مسیح نه تنها می دانست که کشته خواهد شد ، بلکه می دانست که بعد از سه روز زنده خواهد شد. حواریونش اصلاْ این را نمی فهمیدند. ( توماس هیل، تفسیر کاربردی عهد جدید ، انتشارات کینگزوی ، ۱۹۹۶، صفحات. ۲۶۰- ۲۶۱).

ولی ما باید این را بفهمیم. کتاب مقدس می گوید،

« این سخن امین است و لایق قبول تامّ که مسیح عیسی به دنیا آمد تا گناهکاران را نجات بخشد که من بزرگترین آنها هستم» ( اول تیموتیوس ۱: ۱۵)

با مرگش بر روی صلیب برای گناهان ما و با دوباره زنده شدنش ، عیسی مسیح به ما زندگی دوباره داد. 

عیسی مسیح در برابر تازیانه ها و به صلیب کشیده شدن ، از خودش دفاع نکرد چون همانطور که به پیلاطس گفت، « از این جهت من متولّد شدم و بجهت این در جهان آمدم» ( یوحنا ۱۸: ۳۷).