طرز صحیح دعا کردن چیست؟

قسمت اول
به بیان ساده، طرز صحیح دعا کردن، دعا کردن در حق دیگران است. نقش واسط در عهد عتیق متداول بود و می توانیم آن را در افرادی چون ابراهیم، موسی، داوود، سموئیل، حزقیا، ایلیا، ارمیا، حزقیال، و دانیال ببینیم. مسیح در عهد جدید به عنوان شفاعت گر نهایی ما ترسیم شده است، و بدین خاطر، تمام دعای مسیحی تبدیل به شفاعت می شود، زیرا که از طریق مسیح و بوسیله مسیح به خدا تقدیم می شود. عیسی با مرگش روی صلیب، شکاف بین ما و خدا را بست. به خاطر وساطت عیسی، اکنون می توانیم در دعا در حق دیگر مسیحیان یا برای گمشدگان شفاعت کنیم، و از خدا بخواهیم که با درخواستهایشان، مطابق با اراده اش موافقت کند. «زيرا تنها يک خدا هست و بين خدا و آدميان نيز تنها يک واسطه وجود دارد، يعني آن انسان که مسيحْ عيسي است.» (اول تیموتائوس 5:2). «کيست که محکومشان کند؟ مسيحْ عيسي؟ که مرد، بلکه برخيزانيده نيز شد و به‌‌دست راست خداست و براي ما شفاعت مي‌کند؟» (رومیان 34:8). #آیا بهترین شیوه این است که بایستیم، یا بنشینیم، یا زانو بزنیم؟ آیا باید دستانمان باز باشد، یا بسته، یا به سوی خدا بالا برده شود؟ آیا ب؟ آیا بهتر است در ساختمان کلیسا دعا کنیم، یا بیرون در طبیعت؟ آیا باید در هنگام صیح که از خواب پا می شویم دعا کنیم یا هنگام شب، پیش از خوابیدن؟ آیا باید کلمات خاصی را در دعاهایمان بگوییم؟ چگونه دعاهایمان را آغاز می کنیم؟ مناسبترین راه برای پایان دادن به دعا چیست؟ این سوالات و سوالات دیگر، سوالات متداولی هستند که درباره دعا پرسیده می شوند. طرز صحیح دعا کردن چیست؟ آیا هیچ کدام از مسائل بالا اصلاً اهمیتی دارند؟

بیشتر اوقات، به دعا به عنوان یک «فرمول جادویی» نگاه می شود. برخی ایمان دارند که اگر ما دقیقاً چیزهای درستی را نگوییم، یا در حالت و وضعیت درست دعا نکنیم، خدا دعایمان را نمی شنود و جواب نخواهد داد. این کاملاً غیر کتاب مقدسی است. خدا بر این مبنا به دعاهایمان جواب نمی دهد که چه وقتی دعا می کنیم، کجا دعا می کنیم، در چه حالتی دعا می کنیم، یا دعاهایمان را با چه کلماتی و چه شیوه ای بر زبان می آوریم. در اول یوحنا 14:5-15 به ما گفته شده است که با اطمینان در دعا به نزد خدا بیاییم، بدانیم که او ما را می شنود و هر آنچه را که درخواست می کنیم، اگر در اراده او باشد، برآورده خواهد کرد.
قسمت دوم
فیلیپیان 6:4-7 به ما می گوید که بدون نگرانی درباره هر چیزی دعا کنیم، و با قلبی شکرگزار دعا کنیم. خدا به تمام چنین دعاهایی پاسخ می دهد و آرامش خود را در قلبهایمان هدیه می دهد. روش صحیح دعا کردن این است که قلبمان را به حضور خدا بریزیم، با خدا صاف و صادق باشیم، زیرا که ما را بهتر از خودمان می شناسد. باید درخواستهایمان را به حضور خدا بیاوریم، و به خاطر داشته باشیم که خدا می داند که چه چیزی برایمان بهترین است و با تقاضایی که مطابق اراده اش برای ما نباشد، موافقت نخواهد کرد. ما باید محبت، سپاسگزاری، و پرستشمان به خدا را در دعا ابراز کنیم و نگران این نباشیم که دقیقاً چه کلماتی را بگوییم. خدا بیشتر به محتوای قلبمان علاقه مند است تا به طرز بیان کلماتمان.

نزدیکترین «الگوی» دعا که کتاب مقدس ارائه می دهد، دعای ربانی است که در متی 9:6-13 آمده است. لطفاً درک کنید که دعا ربانی، دعایی نیست که باید حفظ کنیم و از بر برای خدا بخوانیم، بلکه نمونه ای است که چه چیزهایی را باید وارد دعا کنیم: پرستش، توکل به خدا، درخواستها، اعتراف، و تسلیم. ما باید در خصوص چیزهایی که دعای ربانی درباره اش صحبت می کند، در قالب کلمات خودمان دعا کنیم و آن را در سفر خود با خدا «شخصی کنیم.» طرز صحیح دعا کردن این است که قلبمان را به خدا ابراز کنیم. نشستن، ایستادن، یا زانو زدن؛ با دستانی باز یا بسته؛ با چشمانی باز یا بسته؛ در کلیسا، در خانه، یا بیرون؛ در صبح یا در شب دعا کردن، همگی اینها مسائل جانبی هستند و مشروط به ارججیت شخصی، اعتقاد شخصی، و اقتضا است. خدا می خواهد که دعا، یک ارتباط شخصی و واقعی بین او و ما باشد